HIV ویروسی است که سیستم ایمنی بدن را هدف قرار داده و تغییر می‌دهد و خطر و تأثیر سایر عفونت ها و بیماری ها را افزایش می‌دهد. بدون درمان، عفونت ممکن است به یک مرحله از بیماری پیشرفته به نام ایدز برسد.

با این حال، پیشرفت های مدرن در درمان به این معنی است که افراد مبتلا به HIV در کشورهایی که دسترسی خوبی به مراقبت های بهداشتی دارند، به ندرت پس از درمان ، مبتلا می‌شوند.

امید به زندگی شخصی که ویروس HIV دارد، در حال نزدیک شدن به شخصی است که آزمایشش منفی شده ،البته این تا زمانی است که فرد آلوده، به طور مداوم به مصرف ترکیبی از داروهایی بنام ضد ویروس (ART) پایبند باشند.

یک مطالعه در سال 2016 نشان داد که بین سال های 1996 و 2016، شکاف امید به زندگی بین افرادی که HIV مثبت و HIV منفی دارند، از 44 سال به 12 سال کاهش یافته است.

سازمان جهانی بهداشت (WHO) همچنین توصیه می‌کند که فردی که مبتلا به HIV است می‌تواند کیفیت بالایی از زندگی را با درمان از سر بگیرد و 20.9 میلیون نفر در سراسر جهان از اواسط سال 2017 ART دریافت می‌کنند.

در این مقاله، ما HIV و ایدز، علائم، علل و درمان آن ها را توضیح می‌دهیم.

اچ ای وی چیست؟

ویروس نقص ایمنی انسان (HIV) ویروسی است که به سلول های ایمنی به نام سلول های CD4 حمله می‌کند که نوعی سلول T است.

این ها گلبول های سفید خون هستند که در بدن حرکت می‌کنند و خطاها و ناهنجاری های موجود در سلول ها و همچنین عفونت ها را تشخیص می‌دهند. هنگامی که HIV این سلول ها را هدف قرار داده و به آن نفوذ کند ، توانایی بدن در مقابله با بیماری های دیگر را کاهش می‌دهد.

این باعث افزایش خطر و تأثیر عفونت های فرصت طلب و سرطان ها می‌شود. با این حال، فرد می‌تواند HIV را بدون علائم برای مدت طولانی حمل کند.

HIV یک عفونت مادام العمر است. با این وجود ، دریافت معالجه و مدیریت بیماری به طور مؤثر می‌تواند مانع از رسیدن HIV به سطح شدید شود.

رابطه اچ ای وی و ایدز

ایدز پیشرفته‌ترین مرحله عفونت HIV است. هنگامی که عفونت HIV به ایدز تبدیل شود، عفونت و سرطان خطر بیشتری را به همراه دارد.

بدون درمان، احتمالاً عفونت HIV به ایدز تبدیل می‌شود؛ زیرا سیستم ایمنی بدن به تدریج از بین می‌رود. با این وجود، پیشرفت در ART نسبت به تعداد فزاینده ای از افراد در این مرحله پیشرفت می‌کند.

نزدیک سال 2015، حدود 1،122.900 نفر مبتلا به HIV بودند. برای مقایسه، ارقام سال 2016 نشان می‌دهد که پزشکان ایدز را در حدود 18.160 نفر تشخیص داده اند.

دلایل ابتلا به اچ ای وی

افراد HIV را از طریق مایعات بدن منتقل می کنند ، از جمله:

- خون

- مایع منی

- ترشحات واژن

- مایعات مقعد

- شیر مادر

در ایالات متحده ، علل اصلی این انتقال مایعات عبارتند از:

مقاربت مقعدی یا واژینال با شخصی که HIV دارد در حالی که از کاندوم یا PrEP استفاده نمی‌کند.

استفاده مشترک از تجهیزات شخصی برای داروهای غیرمجاز تزریقی ، هورمون ها و استروئیدها

زنان باردار مبتلا به HIV ممکن است این بیماری را در دوران بارداری ، زایمان یا شیردهی به فرزند خود منتقل کنند.

خطر انتقال HIV از طریق انتقال خون در کشورهایی که روش غربالگری موثری برای اهدا خون دارند، بسیار کم است.

اچ ای وی غیر قابل کشف = ویروس غیرقابل انتقال

برای انتقال HIV، این مایعات باید حاوی مقادیر کافی ویروس باشند. اگر فرد مبتلا به HIV "غیر قابل کشف" باشد، می‌تواند حتی پس از انتقال مایعات، HIV را به شخص دیگری منتقل نکند.

HIV غیر قابل کشف وقتی است که میزان HIV در بدن به قدری کم باشد که آزمایش خون نتواند آن را تشخیص دهد. افراد ممکن است با پیروی از دوره درمان معین ، بتوانند به سطوح غیر قابل کشف HIV دست یابند.

تأیید و نظارت منظم بر وضعیت غیر قابل کشف با استفاده از آزمایش خون بسیار مهم است، زیرا این بدان معنی نیست که فرد دیگر HIV ندارد. اچ آی وی غیر قابل کشف در شخصی رخ می‌دهد که به معالجه خود و همچنین اثربخشی خود درمان متکی باشد.

پیشرفت اچ ای وی به ایدز

خطر پیشرفت HIV به ایدز بین افراد متفاوت است و به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله:

- سن فرد

- توانایی بدن در دفاع برابر HIV

- دسترسی به خدمات بهداشتی با کیفیت بالا

- وجود سایر عفونت ها

- مقاومت وراثت ژنتیکی فرد در برابر سویه های خاص از HIV

- مقاوم در برابر دارو

علائم اچ ای وی

در بیشتر موارد، عفونت های باکتری های دیگر، ویروس ها، قارچ ها یا انگل ها باعث بروز علائم شدید HIV می‌شوند.

این شرایط در افراد مبتلا به اچ آی وی بیشتر از افراد دارای سیستم ایمنی سالم است. یک سیستم ایمنی با عملکرد صحیح، بدن را در برابر اثرات پیشرفته تر عفونت ها محافظت می‌کند و HIV این روند را مختل می‌کند.

علائم اولیه عفونت اچ ای وی

برخی از افراد مبتلا به HIV تا ماه ها یا حتی سال ها پس از انقباض ویروس علائمی از خود نشان نمی‌دهند.

با این حال، حدود 80 درصد از افراد ممکن است حدود 2-6 هفته پس از ورود ویروس به بدن، مجموعه ای از علائم مانند آنفولانزا را به عنوان سندرم حاد ویروسی حاد ایجاد کنند.

علائم اولیه عفونت HIV ممکن است شامل موارد زیر باشد:

- تب

- لرز

- درد مفاصل

- دردهای عضلانی

- گلو درد

- عرق کردن مخصوصاً در شب

- غدد بزرگ شده

- خستگی

- ضعف

- کاهش وزن غیر عادی

- برفک زدن

این علائم همچنین ممکن است ناشی از مبارزه سیستم ایمنی بدن با انواع ویروس ها باشد.

با این حال، افرادی که چندین مورد از این علائم را تجربه می‌کنند و به هر دلیلی می‌دانند که ممکن است در 6 هفته گذشته در معرض خطر ابتلا به اچ آی وی قرار داشته باشند ، باید آزمایش بدهند.

اچ ای وی بدون علامت

در بسیاری از موارد، بعد از علائم سندرم حاد ویروسی حاد، ممکن است این علائم دیگر برای سال ها بروز نکند.

در این مدت ویروس به پیشرفت خود ادامه می‌دهد و باعث ضعف سیستم ایمنی و آسیب اندام می‌شود. بدون داروهای جلوگیری از تکثیر ویروس، این روند کند ممکن است به طور متوسط حدود 10 سال ادامه یابد.

فردی که با HIV زندگی می کند اغلب علائمی را تجربه نمی‌کند، احساس خوبی دارد و به نظر سالم می‌رسد.

رعایت سفت و سخت به یک دوره از ART می‌تواند این مرحله را مختل کرده و ویروس را کاملاً سرکوب کند. مصرف داروهای ضد ویروسی موثر برای زندگی می تواند آسیب مداوم سیستم ایمنی بدن را متوقف کند.

عفونت اچ ای وی در مراحل آخر

بدون دارو، HIV توانایی بدن در مبارزه با عفونت را تضعیف می‌کند. فرد در برابر بیماری های جدی آسیب پذیر می‌شود. این مرحله با عنوان ایدز یا مرحله 3 HIV شناخته شده است.

علائم عفونت HIV در اواخر مرحله ممکن است شامل موارد زیر باشد:

- تاری دید

- اسهال، که معمولاً مداوم یا مزمن است

- سرفه خشک

- تب بیش از 100 درجه فارنهایت (37 درجه سانتیگراد) که برای هفته ها ادامه دارد

- خستگی دائمی

- تنگی نفس

- برای هفته ها غده های متورم دارند

- کاهش وزن غیر عادی

- لکه های سفید روی زبان یا دهان

در طی عفونت HIV در اواخر مرحله، خطر ابتلا به یک بیماری تهدید کننده ی زندگی، بسیار افزایش می‌یابد. فرد مبتلا به HIV در مرحله آخر می‌تواند با مصرف داروهای دیگر در کنار درمان HIV، شرایط جدی را کنترل، پیشگیری و درمان کند.

عفونت های فرصت طلب در حضور اچ ای وی

امروزه درمان اچ آی وی به اندازه کافی مؤثر است تا بسیاری از عفونت ها را در معرض خطر قرار دهد.

در کاهش فعالیت سیستم ایمنی، HIV در مرحله آخر توانایی بدن در مقابله با طیف وسیعی از عفونت ها، بیماری ها و سرطان ها را کاهش می دهد. عفونت هایی که باعث ایجاد حداقل مشکلات می‌شدند و یا هیچ مشکلی را در حالت سلامتی و قبل از ابتلا به ایدز ایجاد نمی‌کردند، ممکن است خطرناک شوند و سلامت فرد را به طور جدی به خطر بیاندازند.

پزشکان از این موارد به عنوان عفونت های فرصت طلب (OI) یاد می‌کنند. پس از بروز هر یک از این عفونت ها، پزشک ایدز را تشخیص می‌دهد.

این علائم شامل:

کاندیدیازیس برونش، نای، مری و ریه ها: به عنوان یک عفونت قارچی که به طور معمول در پوست و ناخن ها رخ می‌دهد، این امر اغلب باعث ایجاد مشکلات جدی در مری و دستگاه تنفسی تحتانی برای مبتلایان به ایدز می‌شود.

سرطان تهاجمی گردن رحم: این نوع سرطان در دهانه رحم شروع می‌شود و در مناطق دیگر بدن گسترش می‌یابد. بررسی های منظم با تیم مراقبت از سرطان می تواند به جلوگیری از سرطان یا محدود کردن شیوع آن کمک کند.

بیماری سیتومگالوویروس (CMV): می‌تواند طیف وسیعی از بیماری ها را در بدن ایجاد کند ، از جمله پنومونی ، گاستروانتریت و آنسفالیت، عفونت مغز. با این حال، رتینیت CMV در افراد مبتلا به HIV در مرحله آخر مورد نگرانی ویژه ای است و می‌تواند شبکیه را در پشت چشم آلوده کرده و بینایی را به طور دائم از بین ببرد. رتینیت CMV یک اورژانس پزشکی است.

انسفالوپاتی مربوط به HIV: یک عفونت حاد یا مزمن HIV می‌تواند باعث این اختلال مغز شود. در حالی که پزشکان علت آن را کاملاً درک نمی‌کنند، آن ها آن را مربوط به التهاب پس از عفونت در مغز می‌دانند.

تبخال هرپس سیمپلکس (HSV): این ویروس، که معمولاً از نظر جنسی منتقل می‌شود یا در هنگام زایمان منتقل می‌شود، بسیار شایع است و بندرت باعث ایجاد مشکلات سلامتی می‌شود و یا باعث بروز عودهای محدود کننده در افراد با سیستم ایمنی سالم می‌شود. با این حال، می‌تواند در افراد مبتلا به HIV فعال شود وزخم های  دردناک در اطراف دهان و زخم های دستگاه تناسلی و مقعد ایجاد کند که برطرف نمی‌شوند. زخم ها به جای تشخیص تبخال، نشانگر بیماری ایدز هستند. HSV همچنین می‌تواند لوله تنفس، ریه ها یا مری افراد مبتلا به ایدز را نیز آلوده کند.

هیستوپلاسموز: قارچ Histoplasma capsulatum باعث ایجاد علائم بسیار شدید و مانند پنومونی در افراد مبتلا به HIV پیشرفته می‌شود. این بیماری می تواند به صورت تدریجی منتشر شده و هیستوپلاسموز پخش شود و بر اندام های خارج از سیستم تنفسی تأثیر بگذارد.

لنفوم: افراد به سرطان غدد لنفاوی و بافت های لنفاوی به عنوان لنفوم اشاره می‌کنند و انواع مختلفی نیز ممکن است رخ دهد. با این حال، لنفوم هوچکین و غیر هوچکین ارتباط جدی با عفونت HIV دارند.

سندرم تلف کردن: این اتفاق زمانی می افتد که شخص به طور غیرطبیعی 10 درصد از حجم عضلات خود را از طریق اسهال، ضعف یا تب از دست می‌دهد. بخشی از کاهش وزن ممکن است شامل از بین رفتن چربی نیز باشد.

افسانه ها و واقعیت های اچ آی وی و ایدز

تصورات غلط بسیاری درباره HIV وجود دارد.

موارد زیر نمی‌توانند ویروس HIV را منتقل کنند:

- دست دادن

- در آغوش گرفتن

- بوسیدن

- عطسه

- لمس کردن پوست

- استفاده از توالت مشترک

- حوله های مشترک

- کارد و چنگال مشترک

- احیا دهان به دهان یا اشکال دیگر

- بزاق، اشک، مدفوع و ادرار فرد مبتلا به HIV

تشخیص اچ ای وی

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) تخمین می‌زند که از هر 7 آمریکایی HIV مثبت 1 مورد از وضعیت HIV خود آگاه نیست.

آگاهی از وضعیت HIV برای شروع درمان و جلوگیری از بروز مشکلات شدید ایمنی و عفونت های بعدی بسیار ضروری است.

آزمایش خون و نتایج HIV

پزشک می‌تواند HIV را با استفاده از آزمایش خون خاص تشخیص دهد. نتیجه مثبت بدان معنی است که آن ها آنتی بادی HIV را در جریان خون تشخیص داده اند. قبل از دادن نتیجه مثبت، خون دوباره آزمایش می‌شود.

پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، آزمایش و تشخیص زودهنگام بسیار مهم است و احتمال درمان موفقیت آمیز را تا حد زیادی بهبود می بخشد. کیت های آزمایش خانگی نیز موجود است.

اچ آی وی ممکن است 3 تا 6 ماه طول بکشد تا در آزمایش حضور پیدا کند و آزمایش مجدد ممکن است برای تشخیص قطعی لازم باشد. افراد در معرض خطر عفونت، ظرف 6 ماه گذشته می‌توانند یک آزمایش فوری انجام دهند. ارائه دهنده آزمون معمولاً طی چند هفته آزمایش دیگری را توصیه می‌کند.

درمان اچ ای وی

در حال حاضر هیچ درمانی برای HIV یا ایدز در دسترس نیست.

با این وجود، درمان ها می‌توانند پیشرفت این بیماری را متوقف کرده و به اکثر افرادی که مبتلا به HIV هستند، امکان زندگی طولانی و نسبتاً سالم را بدهند.

شروع ART در مراحل اولیه پیشرفت ویروس بسیار مهم است. طبق این دستورالعمل سازمان جهانی بهداشت از ژوئن 2013 ، کیفیت زندگی بهبود می‌یابد، امید به زندگی را افزایش می‌دهد و خطر انتقال را کاهش می‌دهد.

درمان های مؤثرتر و بهتری صورت گرفته است که می تواند با مصرف اندک قرص در روز، سلامت عمومی و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.

فردی که مبتلا به HIV است می‌تواند بار ویروسی خود را به حدی کاهش دهد که دیگر در آزمایش خون قابل تشخیص نباشد. پس از ارزیابی تعدادی از مطالعات بزرگ ، CDC نتیجه گرفت كه افرادی كه هیچ بار ویروسی قابل ردیابی ندارند "به طور مؤثر هیچ خطری برای انتقال جنسی ویروس به یك شریک منفی HIV ندارند."

پزشکان به این امر به عنوان غیر قابل کشف = غیرقابل انتقال (U = U) یاد می کنند.