وزیکول های خارج سلولی استخراج شده از کره های سلولی متشکل از سلول های بنیادی مزانشیمی و سلول های غضروفی اثر درمانی بیشتری بر مدل حیوانی استئوآرتریت دارند.

به گزارش خبرنگار مهر، غضروف های شفاف (هیالین) با رویکردهای درمانی متفاوتی مانند دارو درمانی، جراحی و سلول درمانی قابل ترمیم هستند. این درمان ها با وجود اثر بخشی، بازده مورد انتظار را ندارند. اخیراً استفاده از وزیکول های خارج سلولی به عنوان درمانی مؤثر و فاقد سلول برای ترمیم ضایعات غضروفی مورد استفاده قرار گرفته است.

با این حال، برای بازگرداندن عملکرد طبیعی غضروف آسیب دیده و دستیابی به درمان مؤثرتر، استخراج وزیکول های خارج سلولی باید از نظر کمّی و کیفی بهبود یابد.

به تازگی رویکردهایی مانند ایجاد کره های سلولی، هم کشتی و کشت سه بعدی برای افزایش قابلیت درمانی وزیکول های خارج سلولی مورد استفاده قرار گرفته اند. به نظر می رسد ترکیبی از این رویکردها می تواند میزان تولید و قابلیت درمانی وزیکول های خارج سلولی را تقویت کند.

با هدف افزایش تعداد و قابلیت درمانی وزیکول های خارج سلولی، محققان کشور طی پژوهشی به استخراج وزیکول های خارج سلولی از کره های سلولی متشکل از سلول های بنیادی مزانشیمی خرگوش، سلول های غضروفی و کره های سلوی حاصل از هر دو نوع سلول مذکور در شرایط سه بعدی داینامیک پرداختند. سپس از وزیکول های استخراج شده برای درمان حیوان مدل آزمایشگاهی مبتلا به آرتروز (osteoarthritis) استفاده شد. پس از هشت هفته از انتقال وزیکول ها، مفصل زانو حیوانات مدل مورد آزمایش برداشته و با روش های آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت.

بیشتر بخوانید: افزایش دما ناشی از تغییرات اقلیمی به معنای مرگ های قلبی بیشتر است

نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Scientific Reports منتشر شده است، نشان داد کره های سلولی متشکل از سلول های مزانشیمی و غضروفی در شرایط کشت سه بعدی تعداد بیشتری وزیکول خارج سلولی تولید می کنند. همچنین با وجود اثر درمانی هر سه نوع وزیکول خارج سلولی مورد آزمایش، وزیکول های استخراج شده از کره های سلولی متشکل از سلول های مزانشیمی و غضروفی اثر درمانی بیشتری بر مدل مورد بررسی داشتند.

نتایج این پژوهش نشان داد وزیکول های خارج سلولی استخراج شده از کره های سلولی متشکل از سلول های مزانشیمی و غضروفی می توانند به عنوان یک ابزار درمانی جدید برای استئوآرتریت مورد استفاده قرار گیرد.

این پروژه توسط دکتر محمد رضا باغبان اسلامی نژاد، اباذر اسماعیلی، دکتر فائزه شکری و همکارانشان در پژوهشگاه رویان و دانشگاه علم و فرهنگ به انجام رسیده است.