افراد مبتلا به چاقی هنگام ابتلا به سرطان پروستات طول عمر بیشتری نسبت به بقیه افراد خواهند داشت. نتایج این مطالعه با حضور بیش از ۱۵۰۰ بیمار در طول سه سال به دست آمده است. در طول ۳۶ ماه، بیمارانی با شاخص توده بدنی بیش از ۳۰ شانس بیشتری برای زنده ماندن نسبت به افراد لاغرتر داشتند.

اگرچه چاقی بیش از حد به خودی خود زمینه ابتلا به انواع سرطان و بیماری‌های مزمن را افزایش می‌دهد، اما در موارد خاصی می‌تواند به افزایش طول عمر افراد کمک کند. این پدیده با نام «پارادوکس چاقی» شناخته می‌شود.

در مطالعه اخیر محققان پارادوکس چاقی را در ابتلا به سرطان پروستات بررسی کردند. آن‌ها به پرونده ۱۵۷۷ بیمار با میانگین سن ۶۹ سال و شاخص توده بدنی ۲۸ در سه کارآزمایی بالینی متفاوت دسترسی داشتند. محققان به این نتیجه رسیدند که شاخص توده بدنی فرد می‌تواند به عنوان یک عامل حفظ ایمنی بدن در افزایش طول عمر در شرایط کلی و خاص یا سرطانی عمل کند.

شاخص توده بدنی یا BMI افراد می‌تواند در تشخیص بازه زمانی باقی مانده برای افراد استفاده شود. پارادوکس چاقی در ابتلای افراد به سرطان‌های دیگر نیز مشاهده شده است. علت افزایش طول عمر افراد احتمالا می‌تواند به رابطه بین بافت چربی و ژنوم‌های سرطانی بستگی داشته باشد. با این حال محققان افزایش وزن را برای درمان هیچ یک از سرطان‌ها و بیماری‌های خاص پیشنهاد نمی‌کنند.

نتایج نشان می‌دهد که احتمال زنده ماندن افراد چاق (نه دارای اضافه وزن) به طور کلی ۴ درصد و در شرایط خاص یا سرطانی ۲۹ درصد افزایش می‌یابد. محققان دریافتند که با افزایش میزان شیمی درمانی افراد، اثر ایمنی چاقی باقی می‌ماند. در طول ۳۶ ماه تحقیق، ۳۰ درصد افراد چاق زنده ماندند که این آمار برای افراد با اضافه وزن و وزن نرمال به ۲۰ درصد رسیده بود.