منتشر کننده
دفتر توانایی‌ها استراتژیک وزارت دفاع آمریکا با شرکتی به نام «BWXT Technologies» قراردادی به ارزش 300 میلیون دلار منعقد کرده تا این کمپانی، در آزمایشگاه ملی «آیداهو» برای ارتش این کشور رآکتور هسته‌ای قابل حمل بسازد.
ارتش آمریکا با مصرف سالانه 30 تراوات انرژی و 10 میلیون گالون سوخت در روز، یکی از بزرگترین تولیدکنندگان کربن آمریکاست و به همین دلیل می‌خواهد تاثیرش روی انتشار کربن را کاهش دهد. وزارت دفاع آمریکا برای دستیابی به این هدف، می‌خواهد تا سال 2050 یک ناوگان الکتریکی داشته باشد و به یک ارتش کربن صفر تبدیل شود.
اما دستیابی به این هدف راحت نخواهد بود. در حقیقت در مناطق و شرایط سخت نمی‌توان چندان روی عملیات‌های کربن صفر حساب باز کرد؛ اما درست همینجاست که انرژی هسته‌ای وارد معادله می‌شود.
وزارت دفاع آمریکا برای اینکه بتواند در تمام شرایط به انرژی هسته‌ای دسترسی داشته باشد، پروژه‌ای به نام «Pele» را راه‌اندازی کرد تا نمونه اولیه یک رآکتور هسته‌ای نسل چهارمی را در مناطق دورافتاده تست کند و از قابل حمل بودن آن مطمئن شود. سال گذشته میلادی لیستی از شرکت‌های مدنظر وزارت دفاع آمریکا منتشر شد و حالا BWXT به عنوان کمپانی برگزیده انتخاب شده است.
بیشتر بخوانید: کشتی افسانه‌ای غرق شده در دریا کارائیب با صدها تن طلا، نقره و زمرد [تماشا کنید]
رآکتور هسته‌ای قابل حمل ارتش آمریکا
طراحی BWXT شامل یک رآکتور پیشرفته دما بالای گاز سرد (HTGR) با توان خروجی 1 تا 5 مگاوات می‌شود. این رآکتور از سوخت TRISO استفاده خواهد کرد که علاوه بر اینکه می‌تواند در گرمای زیاد دوام بیاورد، ریسک زیست محیطی پایینی هم دارد. این سوخت در دمای بسیار بالاتر از شرایط عملیاتی رآکتور هم تست شده و عملکرد مناسبی داشته است.
شرکت BWXT برای اینکه رآکتور خود را قابل حمل بسازد، تمام قطعات آن شامل هسته رآکتور و قطعات سیستم کنترلی آن را درون کانتینرهای 6 متری مطابق با استاندارد ISO قرار می‌دهد تا امکان حمل‌ونقل راحت جاده‌ای، هوایی و دریایی آن وجود داشته باشد.
زمانی که قطعات به مقصد می‌رسند، تنها در 72 ساعت می‌توان آن‌ها را روی هم سوار کرد. خاموش و سرد کردن و همچنین جداسازی قطعات برای حمل مجدد هم در کمتر از 7 روز انجام می‌شود.
اگرچه BWXT ماژول رآکتور را می‌سازد، اما برای درست کردن نمونه اولیه با شرکت‌های دیگری مانند رولز رویس و نورثروپ گرامن همکاری می‌کند. BWXT از تجهیزات کنونی‌اش برای ساخت ماژول‌های قابل حمل طی دو سال آینده استفاده می‌کند و در سال 2024، رآکتور را برای تست به آزمایشگاه ملی آیداهو تحویل می‌دهد.
سوخت رآکتور به صورت جداگانه فرستاده می‌شود و انتظار می‌رود سیستم تا سه سال عملیاتی باشد. پس از ساخت نمونه اولیه، این رآکتور تست می‌شود و در نهایت باز و دوباره سرهم خواهد شد.
این سیستم علاوه بر وزارت دفاع آمریکا، می‌تواند کاربردهای دیگری هم داشته باشد. برای مثال در مناطقی که بلایای طبیعی رخ می‌دهد، می‌توان برای تامین انرژی از رآکتور هسته‌ای قابل حمل استفاده کرد.
