اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اصطلاح گسترده است که برای توصیف گروهی از اختلالات عصبی تکاملی استفاده می‌شود. این اختلالات با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی مشخص می‌شوند. در حالی که اکنون به آن اختلال طیف اوتیسم گفته می‌شود، بسیاری از مردم هنوز از اصطلاح "اوتیسم" برای آن استفاده می‌کنند. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب علائم یا الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه ای را نشان می‌دهند. امروزه اوتیسم بدون در نظر گرفتن نژاد، فرهنگ یا پیشینه اقتصادی در افراد مختلف در سراسر جهان یافت می شود. طبق اطلاعات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، اوتیسم بیشتر در پسران نسبت به دختران با نسبت 4 به 1 اتفاق می افتد. CDC در سال 2014 تخمین زده است كه تقریباً از هر 59 كودك 1 نفر مبتلا به اوتیسم هستند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد موارد اوتیسم رو به افزایش است. برخی این افزایش را به عوامل محیطی نسبت می‌دهند. با این حال، متخصصان در این موضوع بحث دارند که آیا افزایش واقعی در تعداد موارد است یا در تشخیص های مکرر. در حال حاضر تحقیقات زیادی بر درمان اوتیسم در کودکان متمرکز است. این امر تا حد زیادی به این دلیل است که تحقیقات موجود نشان می‌دهد که درمان قبل از سن 3 سالگی تا حدود زیادی موثر است.

انواع مختلف اوتیسم چیست؟

DSM (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی) توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) منتشر شده است و توسط پزشکان برای تشخیص انواع اختلالات روانپزشکی استفاده می شود. پنجمین و جدیدترین نسخه DSM در سال 2013 منتشر شد. DSM-5 در حال حاضر پنج زیرگروه برای اوتیسم یا نمونه های خاص آن اعلام کرده است. انواع مختلف اوتیسم عبارتند از:

- با یا بدون همراهی اختلال ذهنی

- با یا بدون همراهی اختلال زبانی

- همراه با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته شده یا یک عامل محیطی

- همراه با اختلالات عصبی تکاملی، روانی یا رفتاری دیگر

- با کاتاتونی (نوعی جنون)

فرد بیمار را می‌توان با برخورداری از یک یا چند نمونه از موارد ذکر شده، تشخیص داد. قبل از اعلام  DSM-5، افراد در طیف اوتیسم به واسطه برخورداری از یکی از اختلالات زیر تشخیص داده می‌شدند:

- اختلال اوتیستیک

- سندرم آسپرگر

- اختلال فراگیر تکامل (PDD-NOS)

- اختلال انسجام‌گسیختگی کودکی

توجه به این نکته مهم است که شخصی که یکی از این تشخیص های اولیه را دریافت کرده است، وضعیت او ادامه دار است و نیازی به ارزیابی مجدد ندارد.

بیشتر بخوانید: مطلبی جامع در رابطه با اسکیزوفرنی

علائم اوتیسم چیست؟

علائم اوتیسم معمولاً در اوایل کودکی، بین 12 تا 24 ماهگی مشهود است. اما علائم ممکن است زودتر یا دیرتر ظاهر شود. علائم اولیه ممکن است شامل تاخیر قابل توجه در حرف زدن (زبان) یا تکامل اجتماعی باشد. DSM-5 علائم اوتیسم را به دو دسته تقسیم می کند: مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی و الگوهای محدود یا تکراری از رفتار یا فعالیت ها. مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی شامل موارد زیر است:

- مسائل مربوط به برقراری ارتباطات، از جمله مشکل در به اشتراک گذاشتن احساسات و علایق یا برقراری گفتگو با دیگران

- مسائل مربوط به ارتباطات غیر کلامی، مانند مشکل در حفظ ارتباط چشمی یا خواندن زبان بدن

- مشکلات در ایجاد و حفظ روابط

الگوهای محدود یا تکراری از رفتار یا فعالیت ها شامل موارد زیر است:

- حرکات یا الگوهای گفتاری تکراری

- پایبندی سفت و سخت به کارهای روزمره یا رفتارهای خاص

- افزایش یا کاهش حساسیت به اطلاعات حسی خاص از محیط اطراف خود، مانند واکنش منفی به یک صدای خاص

- علایق یا دغدغه های ثابت                

افراد در هر گروه ارزیابی می‌شوند و شدت علائم آن ها ذکر می‌شود. برای دریافت تشخیص اوتیسم، فرد باید هر سه علائم را در دسته اول و حداقل دو علامت در دسته دوم نشان دهد.

چه عواملی باعث ابتلا به اوتیسم می شود؟

علت دقیق اوتیسم ناشناخته است. جدیدترین تحقیقات نشان می‌دهد که هیچ علت واحدی وجود ندارد. برخی از فاکتورهای خطر مورد شک عبارتند از:

- داشتن یک عضو خانواده نزدیک مبتلا به اوتیسم

- جهش ژنتیکی

- سندرم X شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی

- متولد شدن از والدین مسن تر

- وزن کم هنگام تولد

- عدم تعادل متابولیک بدن

- قرار گرفتن جنین در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی

- سابقه عفونت های ویروسی مادر

- قرار گرفتن جنین در معرض داروهای والپروئیک اسید یا تالیدومید

مطابق با گفته های انستیتوی ملی اختلالات عصبی و سكته مغزی (NINDS)، هر دو عامل ژنتیك و محیط ممكن است تعیین كنند كه آیا فرد به اوتیسم مبتلا می‌شود یا خیر. منابع متعدد، قدیمی و جدید به این نتیجه رسیده اند که این اختلال ناشی از واکسن نیست. یک مطالعه بحث برانگیز در سال 1998، ارتباطی بین اوتیسم و ​​واکسن سرخک، اوریون و سرخچه (MMR) ارائه داد. با این حال، این تحقیق توسط تحقیقات دیگر مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت در سال 2010 نتایج آن پس گرفته شد.

برای تشخیص اوتیسم از چه آزمایش هایی استفاده می شود؟

روند تشخیص اوتیسم شامل چندین غربالگری، آزمایش های ژنتیکی و ارزیابی های مختلف است.

غربالگری های تکاملی

آکادمی اطفال آمریکا (AAP) توصیه می کند که همه کودکان از سن 18 تا 24 ماهگی تحت غربالگری اوتیسم قرار بگیرند. غربالگری می‌تواند در شناسایی زودرس کودکانی که می توانند اوتیسم داشته باشند، کمک کند و این کودکان از تشخیص و مداخله زودرس بهره مند شوند. چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) یک ابزار غربالگری رایج است که توسط بسیاری از مطب های کودکان استفاده می‌شود. این چک لیست 23 سوالی توسط والدین پر می‌شود. پزشکان متخصص اطفال می‌توانند از پاسخ های ارائه شده برای شناسایی کودکانی که احتمال ابتلا به اوتیسم را دارند استفاده کنند. توجه داشته باشید که غربالگری تشخیصی نیست. کودکانی که در غربالگری شناسایی می‌شوند، لزوماً این اختلال را ندارند. علاوه بر این، غربالگری ها گاه کودکی را که مبتلا به اوتیسم است، تشخیص نمی‌دهند.

سایر غربالگری ها و آزمایش ها

پزشک کودک شما ممکن است ترکیبی از آزمایشات را برای تشخیص اوتیسم توصیه کند، از جمله:

- آزمایش DNA برای بررسی بیماری های ژنتیکی

- ارزیابی رفتاری

- تست های دیداری و شنیداری برای رد هرگونه مشکل در بینایی و شنوایی که مربوط به اوتیسم نیست

- غربالگری کاردرمانی

- پرسشنامه های تکاملی، مانند برنامه مشاهده ای تشخیصی اوتیسم (ADOS)

تشخیص ها به طور معمول توسط تیمی از متخصصان انجام می شود. این تیم ممکن است روانشناسان کودک، کاردرمان ها یا آسیب شناسان گفتار و زبان باشد.

بیشتر بخوانید: افسردگی، اختلال روانی رایج روزگار کنونی

اوتیسم چگونه درمان می شود؟

هیچ روش درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اما روش ها و سایر ملاحظات درمانی می‌توانند به افراد در بهبود احساس یا کاهش علائم کمک کنند. بسیاری از روش های درمان اوتیسم شامل تراپی هایی مانند:

- رفتار درمانی

- بازی درمانی

- کار درمانی

- فیزیوتراپی

- گفتاردرمانی

ماساژ و استفاده از پتو و لباس وزن دار در آن و تکنیک های مدیتیشن نیز ممکن است اثرات آرامش بخشی را ایجاد کند. با این حال، نتایج درمانی متفاوت خواهد بود. برخی از افراد در طیف اوتیسم ممکن است به خوبی به رویکردهای خاصی پاسخ دهند، در حالی که برخی دیگر ممکن نیست.

درمان های مکمل و جایگزین

درمان های مکمل و جایگزین برای مدیریت اوتیسم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

- مصرف ویتامین ها با دوز بالا

- چلیشن تراپی، که شامل از بین بردن سموم فلزات سنگین از بدن است

- اکسیژن درمانی پر فشار

-  مصرف ملاتونین برای رفع مشکلات خواب

تحقیقات در مورد درمان های جایگزین مختلط است و برخی از این درمان ها می‌توانند خطرناک باشند. قبل از سرمایه گذاری برای هر یک از آن ها، والدین و مراقبان باید هزینه های تحقیقاتی و مالی را در برابر هر گونه مزایای احتمالی بسنجند. درباره درمان های جایگزین اوتیسم بیشتر بدانید.

آیا رژیم غذایی می‌تواند بر اوتیسم تأثیر بگذارد؟

هیچ رژیم غذایی خاصی برای افراد مبتلا به اوتیسم طراحی نشده است. با این وجود، برخی از مدافعین اوتیسم در حال بررسی تغییرات رژیم غذایی به عنوان راهی برای کمک به حداقل رساندن مسائل رفتاری و افزایش کیفیت کلی زندگی آن ها هستند. اساس رژیم غذایی مربوط به اوتیسم اجتناب از مواد افزودنی مصنوعی است. این موارد شامل مواد نگهدارنده، رنگ ها و شیرین کننده ها است. در عوض، یک رژیم غذایی مربوط به اوتیسم ممکن است بر روی غذاهای کامل، مانند موارد زیر تاکید داشته باشد:

- میوه و سبزیجات تازه

- گوشت پرندگان مانند مرغ بدون چربی

- ماهی

- چربی های اشباع نشده

- مقدار زیادی آب

برخی از مدافعین اوتیسم همچنین بر رژیم بدون گلوتن تأیید می کنند. پروتئین گلوتن در گندم، جو و سایر غلات یافت می‌شود. این مدافعین معتقدند كه گلوتن باعث ایجاد التهاب و عوارض جانبی در بدن افراد خاص مبتلا به اوتیسم می‌شود. با این حال، تحقیقات علمی در مورد رابطه اوتیسم با گلوتن و پروتئین دیگری که به عنوان کازئین شناخته می‌شود، بی نتیجه بوده است. برخی مطالعات و شواهد نشان داده اند که رژیم غذایی می‌تواند به بهبود علائم اختلال بیش فعالی-کم توجهی (ADHD) کمک کند، وضعیتی شبیه به اوتیسم. درباره رژیم غذایی مربوط به ADHD اطلاعات بیشتری کسب کنید.

اوتیسم چگونه بر کودکان تأثیر می گذارد؟

كودكان مبتلا به اوتیسم ممکن است به همان نقاط عطف تکاملی مانند همسالان خود نرسند و ممکن است مهارت های اجتماعی یا زبانی لازم را نداشته باشند. به عنوان مثال، یک کودک 2 ساله بدون اوتیسم ممکن است علاقه خود را به بازی های ساده نشان دهد. یک کودک 4 ساله بدون اوتیسم ممکن است از فعالیت در کنار کودکان دیگر لذت ببرد. برعکس، کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است در تعامل با دیگران مشکل داشته باشد یا در کل از آن بیزار باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است درگیر رفتارهای تکراری و مشکلات خواب شوند یا به صورت غیر اختیاری چیزهای غیر خوراکی بخورند. آن ها ممکن است بدون داشتن یک محیط ساختاری پیگیر، سخت شکوفا شوند. اگر فرزند شما مبتلا به اوتیسم است، ممکن است مجبور شوید با معلمان او از نزدیک همکاری کنید تا از موفقیت فرزند خود در کلاس اطمینان حاصل کنید. منابع و انجمن های بسیاری برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم و ​​همچنین عزیزانشان در دسترس است. گروه های پشتیبانی محلی را می‌توان از طریق انجمن ملی اوتیسم یافت. سازمان Autism Speaks همچنین ابزارهای هدفمندی را برای والدین، ​​خواهر و برادر، مادربزرگ و مادربزرگ و دوستان بچه های مبتلا به اوتیسم در نظر گرفته است.

اوتیسم و ​​تمرینات ورزشی

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است دریابند که تمرینات خاصی می‌تواند در کاهش ناامیدی ها و ارتقاء بهزیستی کلی آن ها نقش داشته باشند. هر نوع تمرینی که کودک شما از آن لذت می‌برد می‌تواند مفید باشد. پیاده روی و تفریح آزاد ​​در زمین بازی، هر دو ایده آل هستند. شنا و قرار گرفتن در آب می‌تواند هم ورزش و هم یک فعالیت بازی حسی باشد. فعالیت های بازی حسی می توانند به افراد مبتلا به اوتیسم که ممکن است در پردازش سیگنال ها (پیام ها) از حواسشان مشکل داشته باشند، کمک کنند. بعضی اوقات تمرینات تماسی برای کودکان مبتلا به اوتیسم می تواند مشکل باشد. در عوض می‌توانید شکل های دیگری از تمرینات چالش برانگیز اما تقویت کننده را ترویج دهید.

اوتیسم چگونه بر دختران تأثیر می‌گذارد؟

به دلیل نوع خاص شیوع اوتیسم بر اساس جنسیت فرد، اوتیسم اغلب به عنوان یک بیماری پسرانه شناخته شده است. طبق اطلاعات CDC، اوتیسم در پسران 4 برابر بیشتر از دختران است. با این حال، این بدان معنی نیست که اوتیسم در دختران رخ نمی‌دهد. در حقیقت، CDC تخمین می‌زند که 0.66 درصد، یا حدود 1 در هر 152 دختر، مبتلا به اوتیسم هستند. علائم اوتیسم حتی ممکن است در خانم ها متفاوت باشد. در مقایسه با دهه های اخیر، اوتیسم در حال حاضر زودتر و بیشتر آزمایش و تشخیص داده می‌شود. این منجر به افزایش موارد گزارش شده در پسران و دختران می‌شود.

اوتیسم چه تاثیری بر بزرگسالان دارد؟

خانواده هایی که عزیزان مبتلا به اوتیسم دارند، ممکن است نگران این باشند که زندگی با اوتیسم برای یک بزرگسال سخت به نظر برسد. اقلیت بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است به طور مستقل به زندگی یا کار بپردازند. با این حال، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نیاز به کمک مداوم یا مداخله در طول زندگی دارند. معرفی روش های درمانی و سایر تراپی ها به کودکان دارای اوتیسم، در اوایل زندگی می‌تواند منجر به استقلال بیشتر و کیفیت بهتر زندگی آن ها شود. بعضی اوقات افرادی که در این طیف قرار دارند، به سرعت تشخیص داده نمی‌شوند. این امر تا حدودی ناشی از عدم آگاهی قبلی پزشکان است. اگر در بزرگسالی شک دارید که به اوتیسم مبتلا هستید، از پزشکان کمک بگیرید.

چرا آگاهی از اوتیسم مهم است؟

آوریل ماه جهانی اوتیسم است. همچنین به عنوان ماه ملی آگاهی از اوتیسم در ایالات متحده شناخته شده است. با این حال، بسیاری از مدافعان به راستی خواستار افزایش آگاهی در مورد اوتیسم در طول سال و نه فقط در طول 30 روز انتخاب شده هستند. آگاهی از اوتیسم همچنین نیاز به همدلی و درک اینکه انواع اوتیسم برای افراد مختلف متفاوت است، می‌باشد. برخی از درمان ها و روش های درمانی می‌تواند برای برخی افراد از مؤثر باشد اما برای برخی دیگر خیر. والدین و مراقبان همچنین می‌توانند در مورد بهترین راه برای حمایت از کودک مبتلا به اوتیسم خود نظرات متفاوتی داشته باشند.

تفاوت بین اوتیسم و ​​ADHD چیست؟

اوتیسم و ​​ADHD گاهی اوقات با یکدیگر اشتباه گرفته می شوند. کودکانی که به ADHD مبتلا هستند، به طور مداوم مشکلاتی مانند بی قرار بودن، داشتن تمرکز و حفظ ارتباط چشمی اندک با دیگران دارند. این علائم در برخی افراد در طیف اوتیسم نیز مشاهده می‌شود. علیرغم برخی شباهت ها، ADHD یک اختلال طیفی محسوب نمی‌شود. در اصل تفاوت بین اوتیسم و ADHD در این است که افراد مبتلا به ADHD مشکل عدم برخورداری از مهارت های اجتماعی و ارتباطی را ندارند. اگر فکر می‌کنید فرزند شما علائم بیش فعالی دارد، در مورد آزمایش ADHD احتمالی با پزشک خود صحبت کنید. برای اطمینان از اینکه کودک شما در مسیر درمان صحیح اقدام می‌گیرد، تشخیص صحیح ضروری است. همچنین ممکن است فرد مبتلا به اوتیسم، ​​ADHD نیز داشته باشد.

چشم انداز نهایی برای افراد مبتلا به اوتیسم چیست؟

هیچ درمانی برای اختلال اوتیسم وجود ندارد. مؤثرترین درمانها شامل مداخلات رفتاری زود هنگام و فشرده است. هرچه زودتر کودک در این برنامه ها ثبت نام کند، چشم انداز نهایی برای کمک به او بهتر خواهد شد. به یاد داشته باشید که اوتیسم یه اختلال پیچیده است و این که شخص مبتلا به اوتیسم به زمان نیاز دارد تا بتواند برنامه ای که برای او مناسب است را پیدا کند. با پزشک خود کار کنید تا موثرترین برنامه درمانی را برای شما یا فرزندتان مشخص کند.