در دهه‌های اخیر از نانو حامل‌های پلیمری حساس بهpH به عنوان یک روش هدفمند برای رهایش کنترل شده دارو در درمان سرطان از جمله سرطان سینه استفاده شده است. در این میان، پلیمرزوم‌های حساس به pH به دلیل داشتن مزایایی مانند: اندازه مناسب، امکان بارگذاری همزمان دو دارو، پایداری بالا و رهایش کنترل شده و هدفمند مورد توجه قرار گرفته‌اند.

در این پژوهش که در قالب پایان نامه کارشناسی ارشد دانیال رحمانی در رشته مهندسی شیمی-زیست پزشکی انجام شد، ابتدا پلی کاپرولاکتون آلدهیددار و سپس پلی وینیل الکل هیدرازین دار سنتز شده و کوپلیمر پیوندی پلی کاپرولاکتون-پلی وینیل الکل از طریق سازوکار واکنش شیف باز تشکیل شد و ساختارهای به دست آمده از طریق آزمون‌هایFTIR وH-NMR مورد ارزیابی قرار گرفتند و مشخص شد که پلی کاپرولاکتون و پلی وینیل الکل از طریق پیوند حساس به pH هیدرازون به یکدیگر متصل شده اند. درجه جانشینی برای کوپلیمر سنتز شده 84% و میزان پلیمر آب دوست (پلی وینیل الکل) داخل زنجیره 38% بدست آمد.

برای تشکیل پلیمرزوم از روش جایگزینی حلال استفاده شد که ترتیب افزودن حلال آبی به آلی کمترین اندازه، 136 نانومتر را برای پلیمرزوم فاقد دارو و ترتیب افزودن حلال آلی به آبی بیشترین میزان بازده بارگذاری برای دارو کورکومین 92% و دارو متوترکسات 60% را داشت. اندازه پلیمرزوم ها حاوی دو دارو توسط آزمونDLS، 220 نانومتر ثبت شد و ساختاردو غشایی آنها توسط آزمون TEM تایید شد.

همچنین با ارزیابی میزان رهایش پلیمرزوم های حاوی کورکومین و متوترکسات میزان رهایش دارو در محیط با۵/۵pH بیشتر از محیط با ۴/۷ pH بود که نشان دهنده حساس به pH بودن سامانه است. میزان رهایش کورکومین و متوترکسات در pH۵/۵ بعد از 48 ساعت به ترتیب 91% و 63% به دست آمده است. با ارزیابی میزان سمیت سلولی سامانه پلیمرزومی بعد از 48 ساعت مشخص شد که پلیمرزوم تنها فاقد سمیت بوده و پلیمرزوم حاوی دو دارو سمیت بیشتری نسبت به دو دارو آزاد و پلیمرزوم تک دارو بر روی سلول های MCF-۷ ایجاد می‌کند.

گفتنی است این پژوهش با راهنمایی دکتر سهیل بدوحی عضو هیأت علمی دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه تربیت مدرس انجام شد.