محققان یک دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب ابداع کرده اند که شامل چهار ساختار گلبرگ شکل است که با نور کار می کند و این عضو را در بر می گیرند و بدون درد، ضربان را تنظیم می کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، به طور معمول دستگاه های تنظیم کننده ضربان قلب، با ایجاد شوک الکتریک در کل این عضو، هرگونه ناهماهنگی در ضربان را اصلاح می کنند. البته این فرایند ممکن است دردناک باشد. در همین راستا یک دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب آزمایشی ابداع شده که با استفاده از برگ های منتشر کننده نور قلب را احاطه می کند.

دستگاه های فعلی تنظیم ضربان قلب با جراحی یک یا دو سیم الکتریکی به عضله قلب متصل می شوند. هر زمان که حسگرهای موجود در سیم ها اختلالی در ضربان قلب ردیابی کنند، یک شوک الکتریکی وارد می شود. متاسفانه این شوک نه تنها قلب بلکه دریافت کننده های درد در قلب را نیز تحریک می کنند.

بیشتر بخوانید: قلب تان را بیشتر بشناسید

محققان دانشگاه آریزونا و دانشگاه نورث وسترن به رهبری فیلیپ گوتروف با تکیه بر تحقیقات پیشین ساخت یک جایگزین بدون درد را آغاز کردند. نمونه اولیه دستگاه شامل ۴ساختار انعطاف پذیر و ورقه ای مانند مشابه گلبرگ است که مانند گل دور قلب را در بر می گیرند.

با استفاده از روشی به نام «اپتوژنتیکس» به محض نیاز، ال ای دی های آبی رنگ کوچکی در گلبرگ ها روشن می شوند که باید سلول های اصلاح شده «کاردیومیوسیت » را تحریک کنند. این روند به انقباض های ماهیچه قلب منجر می شود. از آن مهم تر تنها کاردیومیوسیت ها تحت تاثیر قرار می گیرند و دریافت کننده درد تحریک نمی شوند.

علاوه بر آن از آنکه یک تنظیم کننده ضربان قلب اپتوژنتیکی که از ال ای دی ها برای تحریک سلول ها استفاده می کند، از الکترود ها نیز برای رصد ضربان قلب به کار گرفته می شوند. بنابراین ابزار می تواند هر دو عملکرد را به طور همزمان انجام دهد . البته در ضربان سازهای سنتی باید بین انجام یکی یا دیگری فعال شوند. همچنین هیچ بخشی از دستگاه جدید به طور واقعی در قلب قرار نمی گیرد، بنابراین ایمپلنت آن کم تهاجمی تر است.

یک مشکل دیگر تنظیم های ضربان قلب فعلی آن است که با باتری فعال می شوند. این باتری نیز پس از مدتی باید جایگزین شود. اما در تنظیم کننده ضربان قلب اپتو ژنتیکی این امر چالش به حساب نمی آید زیرا با کمک فناوری «کوپلینگ القایی رزونانسی»( resonance inductive coupling) به طور بی سیم فعال می شوند.

به گفته گوتروف بیمار باید در فاصله نزدیک یک دستگاه رزونانس خارجی باشند که می توان آن را روی بدن قرار داد یا در مواردی مانند تشک یا صندلی نصب کرد.

این دستگاه هم اکنون به طور موفقیت آمیز روی موش ها آزمایش شده اما باید روی انسان ها نیز آزمایش شود.