ماه احتمالاً قابل مشاهده ترین شیء در آسمان است (تا حدی به دلیل آنکه ماه در روز هم قابل مشاهده است). ماه هر شب در موقعیت و فاز متفاوتی (نو، هلال، ربع، محدب و کامل) خواهد بود. از آنجایی که نور خورشید در طی هر فاز به ماه متفاوت برخورد می‌کند، هر شب ویژگی های مختلفی ظاهر می‌شوند (و این چرخه هر 29.5 روز یک بار تکرار می‌شود). سیارات نیز تغییر می‌کنند، اگرچه تغییرات آن ها ممکن است هفته ها، ماه ها یا سال ها طول بکشد. آن ها ممکن است کوچکتر یا بزرگتر، بر حسب مکان آن ها نسبت به زمین به نظر برسند. زهره فازهایی دقیقاً مانند ماه ما دارد، در حالی که جهت حلقه های زحل تغییر می‌کند. قمرهای مشتری هر شب موقعیت خود را تغییر می‌دهند، در حالی قمر تریتون نپتون هر شش روز در مدار می چرخد.  همانطور که می‌بینید، همیشه بهانه ای برای تنظیم تلسکوپ کوچک شما وجود دارد! اگر آداپتور تلفن همراه دارید، ماه و سیارات اشیاء عالی برای عکس گرفتن هستند. ما نمی‌گویم این کار آسان است، چون نیاز به تمرین دارد. با فیلم شروع کنید و هنگام ضبط دوربین به تنظیمات خود دست نزنید. این امر باعث تیرگی تصویر خواهد شد. اگر تلسکوپ کوچک شما دارای فیلتر ماه است، عدسی های شئی را بر روی آن قبل از اتصال به گوشی قرار دهید. فیلتر وضوح تصویر شما را افزایش خواهد داد. در زیر راهنمایی های لازم برای مشاهده سیارات منظومه شمسی و قمرهای آن ها با یک تلسکوپ کوچک برای کمک به رصد شما و افزایش آگاهیتان ارائه شده است.

بیشتر بخوانید: مأموریت سفر به مریخ یک سفر یک طرفه (بی بازگشت) به سیاره سرخ در سال 2024

مشاهده ماه با یک تلسکوپ کوچک

حتی با کوچکترین تلسکوپ، شما باید بتوانید حفره های سطح آن را به وضوح مشاهده کنید. در طی مأموریت ال کراس ناسا، ناسا یک فضاپیما را بر روی ماه فرود آورد. دانشمندان در تلاش بودند توده ای از گرد و غبار در ماه ایجاد کنند که سپس بتوانند ردپایی از وجود آب را در آنجا بررسی کنند. در مورد این فرود، تصور شده بود که یک علامت نوری قابل مشاهده از زمین ایجاد می‌شود. با این حال فرود آن به علت آنکه فضاپیما (که در حفره جنوبی فرود آمده بود) در خاک قمری همراه با برف قرار گرفته بود؛ قابل مشاهده نبود. تقریباً نیمی از ماه در آسمان غروب قابل مشاهده است. اگر واقعاً درباره آن فکر می کنید این منطقی است، زیرا همان طور که بسیاری از ما می‌دانیم؛ ماه هر 27 روز یکبار به دور زمین می چرخد (این یک ماه نجومی است) و هر 29.5 روز به فازهای خود می‌رود. در شب های بدون ماه، بعضی از افراد فکر می‌کنند که ما می توانیم ماه را با استفاده از تلسکوپ ببینیم. فقط برای روشن کردن موضوع؛ اگر شما نمی‌توانید ماه را بدون تلسکوپ ببینید، با تلسکوپ هم نمی‌توانید آن را ببینید. انجمن سلطنتی نجوم کانادا (RASC) یک برنامه شگفت انگیز برای جستجو در ماه با نمودارها و طرح های دقیق و حتی برنامه ارائه گواهی نامه دارد. سخت نیست که دوازده شب بر روی هیچ چیز به جز ماه تمرکز کنید. این موضوع را با دنبال کردن لینک زیر چک کنید:

https://www.rasc.ca

مشاهده عطارد با یک تلسکوپ کوچک

به علت نزدیکی بسیار عطارد به خورشید، بدست آوردن یک نگاه خوب از این سیاره می تواند بسیار چالش برانگیز باشد. این سیاره ممکن است فقط در آسمان شب چند روز در سال ظاهر شود. همانند زهره، عطارد را در فازهای مختلف مشاهده می‌کنید. این فازها تأثیر زیادی بر روشنایی آن می‌گذارند. هنگامی که عطارد قابل مشاهده است، فقط برای مدت بسیار کوتاهی قبل از طلوع و بعد از غروب خورشید نمایان است. برای یافتن بهترین زمان برای دیدن عطارد از نرم افزارهای نجوم مانند استلاریوم استفاده کنید و کلیک کنید و روی عطارد قفل کنید (کلید فاصله را بزنید). سپس از تنظیم "زمان" برای سریعتر جلو رفتن استفاده کنید، تا زمانی که عطارد بعد از غروب خورشید بر بالای افق است. شما همچنین می‌توانید به وب سایت های نجوم توجه کنید؛ زیرا آن ها اغلب هنگامی که عطارد نمایان است به شما اطلاع می‌دهند. هنگام مشاهده عطارد از طریق تلسکوپ کوچک ممکن است بسیار روشن و یا حتی لرزان به نظر برسد؛ انگار که بر آتش قرار دارد. روشنایی ظاهری عطارد به دلیل نزدیکی آن به خورشید است، اما لرزش آن به دلیل نزدیکی ظاهری آن به افق است. زمانی که شما اشیایی را مشاهده می‌کنید که در آسمان کم هستند؛ شما از میان اتمسفر بیشتری نگاه می‌کنید نسبت به زمانی که اشیاء در بالای سر شما قرار دارند. اعوجاج اتمسفر باعث می شود اشیا ظاهر لرزان داشته باشند.

بیشتر بخوانید: 30 سال حضور تلسکوپ هابل در فضا

مشاهده زهره با یک تلسکوپ کوچک

این سیاره زیبا از الهه رومی عشق و زیبایی نام گرفته است. زهره نسبت به زمین به خورشید نزدیک تر است. به همین دلیل، شما فقط می‌توانید زهره را کمی بعد از غروب آفتاب یا درست قبل از طلوع آفتاب ببینید. زهره روشن است. در واقع، چنان روشن است که ونوس یکی از منابع اصلی مشاهده اشیاء ناشناخته در حال پرواز (UFO) در بین خلبانان است. این به دلیل خطای دید است. به نظر نمی‌رسد اشیاء بزرگی که از مسافت بسیار دور مشاهده می‌شوند به همراه مشاهده کننده (کسی که جسم را مشاهده می‌کند) حرکت کنند. برای پیدا کردن زهره، از برنامه استلاریوم برای تعیین موقعیت خاص آن استفاده کنید. از طریق تلسکوپ کوچک، زهره کمی شبیه به ماه ما است. سفید به نظر می‌رسد و حتی فاز دارد. به این دلیل است که زهره به خورشید نزدیک تر است و ما گاهی سمت شب هنگام زهره را می‌بینیم.

مشاهده مریخ با یک تلسکوپ کوچک

آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا در شهر لس آنجلس کنترل از راه دور مریخ نوردهای اس‌یووی با سایز کوچک را در سطح مریخ انجام می‌دهند. از آنجا که مریخ یک سیاره است، در طول مدت اکلیپتیک پیدا خواهد شد. مثل همه سیارات، نرم افزار نجوم مانند استلاریوم را برای تشخیص دقیق آن بررسی کنید. اگر شما از قبل می‌دانید که مریخ قابل مشاهده است، اکلیپتیک را برای یک سیاره با رنگ قرمز پررنگ بررسی کنید.

اکلیپتیک چیست؟

از آنجا که تمام سیارات تقریبا در صفحه مداری مشابه به دور خورشید گردش می‌کنند، آنها در یک قسمت خاص از آسمان شب ظاهر می‌شوند؛ مانند هواپیما که همیشه همان مسیر را می‌رود. این مسیر را اکلیپتیک (دایره البروج) می‌نامند که تقریبا از افق شرقی به افق غربی گذر می‌کند. این همچنین مسیری است که خورشید در طی روز آن را طی می‌کند.

مشاهده مشتری با یک تلسکوپ کوچک

مشاهده منظره ای از بزرگترین سیاره منظومه شمسی، از طریق یک تلسکوپ کوچک همیشه تحسین برانگیز است. در نیم سال، مشتری یکی از اولین مواردی است که در آسمان شب به نمایش در می‌آید. این موضوع باعث شده است که این سیاره هدف عالی برای فوکوس کردن و تراز بخش دامنه یاب تلسکوپ کوچک شما باشد. مشتری سیاره ای عظیم است، که بیش از دو و نیم برابر جرم ترکیب سایر سیارات در منظومه شمسی را دارد. با یک تلسکوپ کوچک با فوکوس خوب، نه تنها باید بتوانید چهار قمر کشف شده توسط گالیله (یوروپ، آیو، گانیمد و کالیستو) در سال 1610 را ببینید، همچنین ممکن است دو کمربند ابر برجسته در خود سیاره را نیز مشاهده کنید. برای یافتن مشتری، یکی از درخشان ترین اشیاء موجود در آسمان بر روی اکلیپتیک را جستجو کنید، یا به سادگی استلاریوم یا سایر نرم افزارهای نجوم را بررسی کنید. برای مشاهده بهتر از یک عدسی چشمی تقویت شده متوسط استفاده کنید. اگر شما یک عدد از آن را دارید، یک فیلتر ماه نیز می‌تواند برخی از رنگ ها را نشان دهد.

بیشتر بخوانید: آیا سیاره مریخ قابل سکونت است؟

مشاهده قمرهای مشتری با یک تلسکوپ کوچک

قمرهای مشتری هر شب موقعیت خود را تغییر می‌دهند، بنابراین شما نیاز خواهید داشت از نرم افزار نجوم برای تعیین نوع قمر استفاده کنید. گانیمد بزرگترین قمر منظومه شمسی است که بیش از دو برابر قمر زمین جرم دارد. در مجموعه تلویزیونی پاور رنجر که در سال 1993 معروف شده بود، این قمر مکان ناوگان زورد از وسایل نقلیه مگا بود. یوروپ کوچکترین قمر از چهار قمر گالیله است. آخرین پروژه تخمینی نشان داد که زیر یک سطح یخی این قمر، یک اقیانوس با عمق 60 مایلی وجود دارد. با این تخمین، یوروپ دو برابر آب موجود در زمین؛ آب دارد! از میان قمرهای مشتری؛ آیو در نزدیکترین فاصله به سیاره میزبان خود می‌چرخد. آیو همچنین از نظر زمین شناسی فعال ترین جسم در منظومه شمسی است. فعالیت بیش از 400 آتش فشان فعال! به دلیل فعالیت آتشفشانی، ویژگی های سطح آیو اغلب تغییر می‌کند. بیشتر قمرها در منظومه شمسی با حفره های برخورد شهاب سنگ پوشیده شده اند، اما آیو تقریباً هیچ کدام را ندارد. این به این دلیل است که جریان گدازه آن ها را به زودی پس از تشکیل پر می‌کند. کالیستو کمترین میزان تابش را در میان قمرهای مشتری دارد و بنابراین یک مکان امیدوار کننده برای اسکان انسان ایجاد می‌کند! البته به این معنا که، اگر شما بتوانید روزهایی را بگذرانید که 400 ساعت طول می‌کشند. پس دیگر تلاش نمی‌کنید تمام شب را بیدار بمانید. كاليستو  معمولا دورترین قمر از سیاره مشتری به نظر می‌رسد و و می‌تواند با یک ستاره زمینه اشتباه گرفته شود.

مشاهده زحل با یک تلسکوپ کوچک

زحل (کیوان) سیاره ای کاملاً دیدنی است. حلقه های با شکوه زحل این سیاره را از سایرین جدا قرار می‌دهد. در یک تلسکوپ کوچک در یک شب صاف، شما ممکن است بتوانید شکاف های موجود بین دو حلقه اصلی آن را مشاهده کنید. این شکاف را شکاف کاسینی می‌نامند. دقیق ترین تصویر زحل از فضاپیما کاسینی ناسا آمده است. یکی از مهیج ترین یافته های کاوشگر کاسینی، در هنگام تحقیق در مورد قمر انسلادوس زحل اتفاق افتاد؛ جایی که در آن از بیش از صد چشمه آب گرم در حال جوش عکس گرفت. چشمه های آب گرم، آب و هیدروژن مولکولی را که منشا آن ها یک اقیانوس واقع در زیر سطح است، خارج می‌کنند. ما باید صبر کنیم تا برای تحقیق این واقعه، یک ماموریت در آینده با جزئیات بیشتر انجام شود. اما این کشف جهان دیگری را اضافه می‌کند، جایی که دانشمندان ممکن است در آن زندگی را جستجو کنند. مانند هر سیاره ای، نرم افزار نجومی خود را بررسی کنید تا مطمئن شوید که زحل در زمان رصد شما قابل مشاهده است یا خیر.

مشاهده تیتان با یک تلسکوپ کوچک

تیتان بزرگترین قمر زحل است. نکته جالب در مورد تیتان این است که در آن گرانش به اندازه کافی کم است و اتمسفر به اندازه کافی ضخیم است، که با اتصال بالهای کوچک به بازوهای خود، شما می‌توانید مانند یک پرنده پرواز کنید! از آنجا که تیتان اتمسفر ضخیمی دارد، آب و هوای جالبی هم دارد. دمای سطح آن تقریباً 180-درجه سانتی گراد است و اغلب در آن باران متان مایع می‌بارد. علاوه بر باران، تصاویر راداری از سطح سیاره وجود دریاها و دریاچه های هیدروکربنی را تأیید می‌کنند. برای یافتن تیتان، ابتدا زحل را پیدا کنید. هنگامی که زحل را پیدا کردید، تیتان در حال گردش در کنار آن یافت می‌‌شود. در شب های روشن با یک تلسکوپ کوچک، سه قمر دیگر رئا، تتیس و دیونه نیز ممکن است قابل مشاهده باشند.

مشاهده اورانوس با یک تلسکوپ کوچک

سیاره اورانوس توسط ستاره شناس ویلیام هرشل، در سال 1781 کشف شد. هرشل در ابتدا اعتقاد داشت که او یک ستاره دنباله دار یا ستاره کشف کرده است؛ و این موضوع دو سال قبل از آن بود که رسما به عنوان یک سیاره شناخته شود. زحل پدر مشتری است و اورانوس پدر زحل است. این ها یک خانواده بزرگ در مکان خود، در منظومه شمسی بیرونی هستند. اورانوس و نپتون به عنوان "غول های یخی" منظومه شمسی ما شناخته می‌شوند. این به دلیل فاصله زیاد آن ها از خورشید و وضعیت آن ها به عنوان غول های گازی است. اورانوس در مداری به مسافت دو برابر فاصله از زحل و تقریبا بیست برابر مسافت زمین تا خورشید گردش می‌کند. برای چند دهه اول در قرن بیست و یکم، بهترین زمان برای دیدن اورانوس در ماه سپتامبر و اکتبر است. برای یافتن اورانوس، ابتدا نرم افزار نجومی خود را بررسی کنید تا مکان دقیق آن را پیدا کنید. از یک عدسی چشمی با بزرگنمایی کم یا دوربین دو چشمی برای پیدا کردن اولیه استفاده کنید و سپس از یک عدسی چشمی با بزرگنمایی بزرگتر برای مشاهده سیاره و رنگ های بیشتر آن استفاده کنید. در بهترین حالت اورانوس به عنوان یک ستاره آبی رنگ مه آلود ظاهر می‌شود.

مشاهده نپتون با یک تلسکوپ کوچک

امروزه که پلوتون توسط اتحادیه نجوم به یک "سیاره کوتوله" تنزل پیدا کرده است، نپتون دورترین سیاره از خورشید است (حدود پنجاه درصد دورتر از اورانوس). 12 سال طول کشید تا فضاپیما وویجر به نپتون برسد و این آخرین سیاره دیده شده در برنامه تور بزرگ فضاپیما وویجر از منظومه شمسی بود. بزرگترین قمر نپتون، تریتون است. با این حال، به احتمال زیاد این قمر برای یک تلسکوپ کوچک بسیار کم رنگ و مبهم است. نپتون، خودش بسیار کم نور است. فقط تلسکوپ هایی به قطر شش اینچ یا بزرگتر قادر به نشان دادن نپتون در یک صفحه نمایش خواهند بود. برای تلسکوپ های کوچکتر، سیاره به عنوان یک نقطه نور مایل به آبی ظاهر می‌شود. با این حال رنگ آبی آن، آن را از ستارگان زمینه متمایز می‌کند. همانند اورانوس، برای پیدا کردن سیاره از یک عدسی چشمی با بزرگنمایی کم استفاده کنید. سپس از یک عدسی چشمی با بزرگنمایی بالا استفاده کنید تا دید بهتری داشته باشید.