علائم اوتیسم در بزرگسالان می تواند با علائم در کودکان متفاوت باشد و بسیاری از بزرگسالان یاد گرفته اند که با علائم خود در طی سال ها زندگی کنند.

اختلال اوتیسم (ASD) یکی از شایع ترین اختلالات رشد عصبی است. در بیشتر موارد، اوتیسم در افراد در دوران کودکی، معمولاً پس از 4 سالگی تشخیص داده می‌شود.

با این حال ، برخی از بزرگسالان با ASD تشخیص داده نشده زندگی می‌کنند. حتی ممکن است افرادی که علائم شدیدتری دارند تشخیص صحیح دریافت نکرده  باشند.

شباهت هایی بین ASD و برخی دیگر از اختلالات وجود دارد ، از جمله اختلال بیش فعالی با کمبود توجه (ADHD).

علائم و نشانه های اوتیسم بزرگسالان

افراد اوتیسم به طور معمول جنبه های ارتباطی و تعامل اجتماعی را چالش برانگیز می دانند. آنها ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران و درک احساسات دیگران مشکل داشته باشند.

افراد اوتیسم ممکن است الگوهای فکری و رفتاری انعطاف ناپذیری داشته باشند و غالباً اقدامات تکراری انجام می دهند.

علائم و نشانه های معمول ASD در بزرگسالان می تواند شامل موارد زیر باشد:

- دست و پا چلفتی

- مشکل در مکالمه

- مشکل در برقراری یا حفظ دوستی های نزدیک

- ناراحتی در هنگام تماس چشمی

- چالش هایی در تنظیم احساسات

- علاقه شدید به یک موضوع خاص، مانند دوره خاصی از تاریخ

- مونولوگ های مکرر در همان موضوع یا موضوعات مشابه

- حساسیت بیش از حد به صدا یا بوهایی که به نظر نمی رسد دیگران را آزار می دهد

- صداهای غیر ارادی، مانند پاک کردن تکراری گلو

- عدم انعطاف هنگام صحبت کردن

- علاقه داشتن فقط به چند فعالیت خاص و محدود

- اولویت بر فعالیت های انفرادی

- مشکلات درک احساسات دیگران

- در درک حالات و زبان بدن مشکل دارند

- اعتماد به برنامه های روزمره و دشواری در مواجهه با تغییرات روزمره

- رفتارهای تکراری

- اضطراب اجتماعی

- توانایی های برتر در ریاضیات و رشته های مرتبط ، در برخی موارد

- نیاز به ترتیب موارد به ترتیب خاص

افراد اوتیسم معمولاً همه علائم و نشانه های فوق را نخواهند داشت و ممکن است موارد دیگری را نیز که در این لیست نیستند تجربه کنند. علائم و نشانه ها در افراد مختلف متفاوت است.

تفاوت علائم اوتیسم در زنان و مردان

همچنین، علائم می‌تواند در زنان و مردان متفاوت باشد.

زنان اوتیسم ممکن است ساکت تر باشند و به نظر می‌رسد بهتر از مردان اوتیسم با موقعیت های اجتماعی کنار می‌آیند. در نتیجه، تشخیص ASD در زنان می تواند چالش برانگیزتر باشد.

طبق برخی تحقیقات، افراد اوتیسم ممکن است نسبت به جمعیت عمومی، دارای شرایط بیشتری از جمله اضطراب یا افسردگی باشند.

تشخیص اوتیسم

تلاش یرای تشخیص اوتیسم در بزرگسالی به چند دلیل می‌تواند چالش برانگیز باشد:

اولاً، افرادی که در سن جوانی خود تشخیصی دریافت نکرده اند ممکن است علائم خفیف تری داشته باشند که تشخیص آن برای پزشک دشوارتر است.

ثانیاً، افرادی که مدتی است با ASD زندگی می‌کنند، ممکن است در پنهان سازی یا مدیریت علائم و نشانه ها بهتر باشند.

ثالثاً، در حال حاضر روش تعیین شده ای برای تشخیص ASD در بزرگسالان وجود ندارد، اگرچه این احتمال وجود دارد که در آینده تغییر کند.

ممکن است افراد مایل باشند با آزمون خودارزیابی برای بزرگسالان شروع کنند. گرچه این آزمایشات نمی توانند تشخیص را تأیید کنند، اما نقطه شروع خوبی هستند و مطالبی را برای بحث و گفتگو با یک متخصص ارائه می‌دهند.

روش دیگر، کسانی که به ابتلای خود مشکوک هستند، می توانند مستقیماً با پزشک صحبت کنند.

نحوه تشخیص اوتیسم

یک پزشک سعی می‌کند با بعضی روش ها تشخیص دهد که آیا ASD وجود دارد:

- پرسش در مورد علائم، چه در حال حاضر و چه در دوران کودکی

- مشاهده و تعامل با فرد

- صحبت با عزیزان (با اجازه)

- بررسی سایر شرایط سلامت جسمی یا روانی که ممکن است علائم ایجاد کنند

اگر به نظر نمی‌رسد که هیچ بیماری زمینه ای جسمی مسئول بروز علائم باشد، پزشک می‌تواند فرد را برای تشخیص به یک روانپزشک یا روانشناس ارجاع دهد.

اگر علائم در دوران کودکی وجود نداشته باشد اما از دوران نوجوانی یا بزرگسالی شروع شود، این ممکن است نشان دهنده یک بیماری شناختی یا بهداشت روانی غیر از ASD باشد.

در حال حاضر یافتن متخصصی که بتواند ASD را در بزرگسالان تشخیص بدهد و درمان کند چالش برانگیز است.

ممکن است برای شما مفید باشد که با یک متخصص اطفال یا روانپزشک کودک که دارای تجربه است و مایل به دیدن مشتریان بزرگسال است، صحبت کنید.

فواید تشخیص اوتیسم

اگرچه تشخیص ASD در بزرگسالی می تواند مشکل باشد، اما چندین مزیت دارد.

این تشخیص ممکن است موجب تسکین و توضیح چالش هایی شود که فرد در طول زندگی خود تجربه کرده است.

این ممکن است درک بهتری از زندگی با ASD به اعضای خانواده، دوستان و همکاران بدهد.

این ممکن است دسترسی به خدمات و مزایای مفید، از جمله در محل کار یا دانشگاه را فراهم کند.

این ممکن است جایگزین تشخیص نادرست مانند ADHD شود.

از طرف دیگر، هر فرد بالغ مبتلا به ASD بدون تشخیص ممکن است بخواهد یا نیاز به تشخیص داشته باشد. احترام به نیازها و خواسته های فرد مهم است.

زندگی با اوتیسم

زندگی با ASD می تواند چالش برانگیز باشد، اما دریافت تشخیص می تواند دسترسی به برخی از پشتیبانی ها و خدمات اوتیسم را فراهم کند.

همچنین می‌تواند دیدگاه متفاوتی از کودکی فرد و نحوه ارتباط آن ها با دیگران و جهان فراهم کند.

هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد، اما برای بسیاری از افراد ، ASD بخشی اساسی در هویت آن ها است و نیازی به درمان ندارد.

پزشکان و درمانگران می‌توانند به افراد در مدیریت علائم و مقابله با چالش های خاص ASD، مانند اضافه بار حسی و موقعیت های اجتماعی، کمک کنند.

گزینه های مدیریت علائم برای بزرگسالان اوتیستیک با کودکان متفاوت است. آن ها عبارتند از:

آموزش اوتیسم

یادگیری در مورد اوتیسم می تواند به افراد و عزیزانشان درک بیشتری از این شرایط بدهد.

این می تواند به فرد احساس اعتبار بدهد و راه حل هایی پیدا کند که برای او مفید باشد. دوستان و خانواده وقتی می توانند در مورد ASD اطلاعات بیشتری کسب کنند ، می توانند به کاهش استرس و دلسوزی کمک کنند.

درمان اوتیسم

مراجعه به درمانگر برای طیف وسیعی از مسائل، از جمله اضطراب، استرس های کاری یا احساس انزوا، ممکن است مفید باشد.

درمان برای افراد اوتیسم ممکن است به صورت جداگانه یا به صورت گروهی یا خانوادگی انجام شود.

توانبخشی حرفه ای بیمار مبتلا به اوتیسم

توانبخشی شغلی می‌تواند به افراد اوتیسم کمک کند تا از پس چالش های مربوط به شغل برآیند.

این امکان را به افراد می دهد تا امکان تحصیلات بیشتر، داوطلبانه یا تغییرات شغلی را داشته باشد.

برخی از محل های کار می توانند ناراحت کننده باشند زیرا بسیار پر سر و صدا، بسیار روشن هستند و یا به رفت و آمد طولانی نیاز دارند.

کارفرمایان می‌توانند برای حمایت از تنوع عصبی در محل کار گام بردارند، به عنوان مثال مکان های مناسب برای کارمندان اوتیسم فراهم کنند. منابع بسیاری از طریق كمك كارفرما و شبكه منابع در مورد شمول معلولیت در دسترس است.

افراد اوتیسم می‌توانند در محل کار مناسب و با حمایت کافی رشد کنند.

پشتیبانی از فرد مبتلا به اوتیسم

برخی از افراد اوتیسم ارتباط با افراد دیگر که آن ها هم مبتلا به اوتیسم هستند را مفید می‌دانند. آن ها می‌توانند این کار را از طریق گروه ها و انجمن های آنلاین یا در جلسات پشتیبانی حضوری انجام دهند.

درمان دارویی فرد مبتلا به اوتیسم

بعضی اوقات، داروهای تجویز شده ممکن است علائمی مانند افسردگی و اضطراب را کاهش دهند. این به افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا با اضطراب کمتر و آرامش بیشتری در جامعه حضور پیدا کنند. گاهی ممکن است واکنش فرد به محرک های محیطی را نیز کنترل کند.

خلاصه ای درباره اوتیسم

دریافت تشخیص اوتیسم در بزرگسالی می تواند موجب تسکین، اعتبارسنجی و دسترسی به خدمات برای افرادی شود که به آن ها احتیاج دارند.

با افزایش آگاهی از ASD، یافتن پزشکی که بتواند علائم و نشانه ها را تشخیص داده و به فرد در یافتن منابع مناسب کمک کند نیز باید آسان شود.

بزرگسالانی که احتمال ابتلا به اوتیسم را دارند باید با پزشک خود صحبت کنند، وی می‌تواند در مورد مراحل بعدی مشاوره و راهنمایی کند.