از هنگامی که چشم باز می کنیم و به این کره خاکی پا می گذاریم ارتباط ما با والدینمان آغاز می شود. آن ها اولین کسانی هستند که ما می بینیم و ارتباط برقرار می کنیم. هر فرزندی خصوصا در دوران کودکی از صمیم قلب پدر و مادر خود را دوست دارد.

شاید فکر کنید اگر کسی پدر الکلی داشته باشد که هر روز او را کتک بزند و انواع آزار های جسمی و روحی را برای او پدید آورد؛ آن فرزند دیگر پدرش را دوست نخواهد داشت اما متاسفانه یا خوشبختانه این ارتباط والد و فرزندی به حدی عمیق است که حتی این بچه ها هم برای اینکه تصور خوب شان را درمورد پدر و مادری که به آن ها آزار می رساند از دست ندهند به صورت ناخود اگاه فکر می کنند که همه اتفاقات و مشکلات خانواده تقصیر آنهاست و پدر و مادر بی گناه هستند.

به هر حال خوب یا بد این ارتباط ناگسستنی است و داستان آن جایی غم انگیز می شود که این فرزند، والدین خود را از دست بدهد. این فرزند چه در سن 70 سالگی باشد و چه در سن 7 سالگی باشد آسیب می بیند و غم زیادی را تجربه می کند. حقیقت این است که هر چقدر هم یک فرزند بزرگ باشد و حتی با موفقیت به کودکی و نوجوانی را رد کرده باشد و به دوره بزرگسالی رسیده باشد؛ باز هم به والدین خود احساس نیاز می کند. از دست دادن حمایت، راهنمایی و عشق آنها می‌تواند جای خالی و درد گسترده‌ای را برجای بگذارد که درمان آن غیرممکن به نظر می‌رسد حتی اگر سال ها باشد که یکی از آن ها از بیماری لاعلاجی رنج ببرد و پیش بینی مرگ او کار ساده ای باشد.

موضوع این مقاله از دست دادن پدر و مادر است. موضوعی که حتی اگر خودمان تجربه نکرده باشیم قطعا در اطرافمان کسی را می شناسیم که اکنون یا در گذشته با آن دست به گریبان بوده است. پس خواندن این مقاله و انتشار آن خالی از لطف نیست چرا که با آگاهی دادن به این افراد و هم چنین آگاه بودن خود از احساسات آن ها می توانید ارتباط موثر تری را فراهم کنید و یکدیگر را به خوبی درک کنید.

پس از همه این اتفاقات همه انتظار دارند فرد عزادار با یک مرخصی سه روزه کاری، یا نهایتا در یک هفته به روال عادی زندگی خود برگردد و با کیفیت سابق به کار های خود رسیدگی کند. در زیر به بررسی مواردی می پردازیم که کمک می کند فرد عزادار با درونش ارتباط بهتری برقرار کند:

- آنچه احساس می کنید مورد قبول و طبیعی است:

غم و اندوه پس از از دست دادن والدین امری طبیعی است اما همه افراد لزوما غم را تجربه نمی کنند. اندوه دروازه ای را به روی احساسات دیگر باز می کند و ممکن است فرد احساس بی حسی یا هر حس پیچیده و گاها متضاد دیگری را داشته باشد. هر چقدر هم که رابطه فرزند با والدین خود چالش برانگیز بوده باشد باز هم وجود این احساسات و عواطف قابل انکار نیست.

احساسات زیر در این مرحله شایع هستند:

- عصبانیت

-ناامیدی

- احساس گناه

- بی حسی عاطفی و شوک

- سردرگمی، ناباوری

- درد فیزیکی

- وجود علائمی در حیطه سلامت روان

در راستای موارد فوق ذکر دو نکته الزامی است؛ منظور از مشکلاتی در حیطه سلامت روان این است که فرزند می تواند برای مدتی احساس افسردگی داشته باشد و یا حتی افکار خودکشی را در سر بپروراند. احساس گناهی که این افراد تجربه می کنند مربوط به این است که با افسوس می گویند کاش بیشتر با آن ها تماس می گرفت یا کاش زمان بیشتری را برای دیدن حضوری آن ها در نظر می گرفت و ...

تنها چیزی که دراین مورد اهمیت دارد این است که بدانید هیچ اهمیتی ندارد که این اتفاق و از دست دادن پدر و مادر به چه نحوی و با کدام یک از علائم بالا به شما ضربه می زند؛ تنها بدانید که شما حق دارید چنین احساساتی را تجربه کنید حتی اگر اطرافیان شما معتقد باشند که رفتار شما با چیزی که فکر می کنند تطابق ندارد.

- به خودتان اجازه دهید که غم فقدان را عمیقا تجربه کنید:

مردم به طرق مختلف نسبت به غم و اندوه واکنش نشان می دهند، اما مهم است که به خودتان اجازه دهید همه احساسات خود را به شیوه خودتان بروز دهید. اهمیتی ندارد که چقدر در این مرحله باقی بمانید زیرا به طور کلی هیچ راه درست و یا فرمول کلی ای برای سوگواری وجود ندارد و حتی نمی توان یک زمان خاصی را مشخص کرد که پس از آن فرد عزادار به طور خودکار احساس بهتری داشته باشد.

چیزی که اکثرا اتفاق می افتد این است که اطرافیان انتظار دارند به سرعت بهبود پیدا کنید و زندگی خود را مجددا به روال عادی برگردانید. تحت اثر این فشار ها از اطرافیان، انکار احساسات سریع ترین و بهترین راه ممکن به نظر می رسد. اما توجه داشته باشید که انتخاب این گزینه قطع به یقین اشتباه است.

به خود یادآوری کنید که غم و اندوه یک فرآیند دشوار و همچنین دردناک است و سعی کنید اجازه ندهید نظرات دیگران شما را تحت تاثیر قرار دهد. برخی از افراد در مدت کوتاهی غم و اندوه را پشت سر می گذارند و در حالی که بقایای غم و اندوه خود را با خود حمل می کنند به جلو می روند اما برخی دیگر به زمان و حمایت بیشتری نیاز دارند و اینکه شما چقدر زمان نیاز دارید کاملا شخصی است و ارتباطی با اینکه مرگ آن ها چقدر قابل پیش بینی بود ندارد.

اگر والدین شما پس از یک بیماری طولانی فوت کرده اند، شما در گذشته زمان بیشتری برای آماده کردن خود داشته اید اما هیچ مقدار از این آمادگی باعث نمی شود که شما پس از از دست دادن آن ها غم و اندوه ناچیزی را تجربه کنید. هنگامی که شما برای بهبودی آن ها امیدوار باشید پس از این اتفاق مبهوت و ناباور خواهید بود.

از سوی دیگر مرگ والدینی که غیر منتظره و در سنین میانسالی اتفاق می افتد نه تنها غم از دست دادن به فرزندان فشار می آورد بلکه آن ها مجبور می شوند با فلسفه مرگ خود نیز مقابله کنند و این قضیه کار را پیچیده تر می کند.

- به سلامت خود توجه کنید:

غم و اندوه چیزی است که در کوچکترین مسائل روزمره نیز تاثیر گذار است. برای مثال:

- وضعیت ذهنی شما ممکن است به سرعت و بدون هشدار تغییر کند.

- مشکلات خواب

- تغییرات اشتها

- روی آوردن به الکل

- تحریک پذیری

- ممکن است کار کردن، رسیدگی به کارهای خانه یا رسیدگی به نیازهای اساسی خود سخت باشد.

- از طرفی اگر مسئولیت انجام کار های پایانی مانند دفن و ... والدین به عهده شما باشد شما را در این حس بد غرق می کند؛ خصوصا اگر مجبور باشید این کار ها را به تنهایی انجام دهید.

- برخی از افراد در حواس‌پرتی کار آرامش پیدا می‌کنند، اما سعی کنید در صورت امکان قبل از اینکه کار کردن به عنوان یک راه فرار برای فکر نکردن انتخاب کنید؛ به این توجه داشته باشید که خودتان را مجبور به کار کردن و فشار وارد کردن به خودتان نمی کنید. مردم اغلب خود را به سر کار می اندازند و بیش از آنچه که به راحتی می توانند تحمل کنند به عهده می گیرند تا از پوسته پوسته شدن دیوار احساسات دردناکشان جلوگیری کنند.

برای مراقبت از خودتان گام های زیر را بردارید:

- به اندازه کافی بخوابید؛ مقدار لازم برای داشتن یک خواب کافی 7 الی 9 ساعت در نظر گرفته شده است.

- از حذف و عده های غذایی خودداری کنید؛ اگر هم احساس گرسنگی نمی کنید سعی کنید از میان وعده های مغذی و و عده های غذایی کوچک که حاوی موادی جهت تقویت و بهبود خلق و خو هستند استفاده کنید.

- آب کافی بنوشید و بدن خود را هیدراته نگه دارید.

- بی تحرکی را حذف کنید؛ فعال بمانید و بدانید که انرژی این فعالیت به بهبود روحیه شما کمک خواهد کرد. یک کار ساده برای فعال بودن پیاده روی های روزانه است.

- اعتدال را در پیش بگیرید. اگر الکل می نوشید سعی کنید از دستورالعمل های توصیه شده پیروی کنید. قابل درک است که بخواهید با الکل دردی را که حس می کنید از بین ببرید اما در نظر داشته باشید که عواقب نوشیدن الکل می تواند کار را دو چندان سخت کند.

- خودتان را با انجام فعالیت های نشاط آور دوباره شارژ کنید برای مثال؛  باغبانی، مطالعه، هنر یا موسیقی ایده های خوبی در این زمینه هستند.

- هوشیار باشید؛ می توانید با انجام مدیتیشن و یا ساختن یک دفترچه غم و اندوه به پردازش احساسات خود کمک کنید.

- از صحبت کردن نترسید و علائمی که در حیطه سلامت روان یا جسم خود احساس می کنید را با تراپیست یا مشاور خود در میان بگذارید.

به اشتراک گذاری خاطرات:

صحبت کردن با اعضای خانواده و سایر عزیزان در مورد معنای والدینتان برای شما و به اشتراک گذاشتن داستان هایی که از آن ها به خاطر دارید می تواند به زنده نگه داشتن خاطره آنها کمک کند. اگر شما هم فرزند دارید می توانید از پدر بزرگ و یا مادر بزرگ او که پدر و مادر شما هستند برای او بگویید و یا سنت های قدیمی خانوادگیتان را ادامه دهید و آن را زنده نگه دارید.

ممکن است در ابتدا حس کنید که یاد آوری این خاطرات برایتان غم انگیز است و موجب پدید آمدن احساس بدی در شما می شود اما به مرور زمان متوجه می شوید که صحبت کردن در این باره می تواند اندوه شما را کاهش دهد.

اگر هم احساس می کنید که صحبت کردن برایتان سخت است می توانید به جمع کردن عکس هایی که در زمان های خاص گرفته شده اند و یا نوشتن نامه ای که غم شما را نشان دهد بپردازید. البته همه افراد خاطرات مثبت و خوبی از والدین خود ندارند و گاها در داستان هایی که به گوشمان می خورد می شنویم که پدری فرزند خود را در سن کم ترک کرده و دیگر به خانه بازنگشته است یا یک فرزند مورد آزار جسمی از طرف مادر معتادش قرار گرفته است. در هر شرایطی باز هم آن فرزند پس از از دست دادن مادر یا پدر خود تمایلی ندارد که این اتفاقات منفی و خاطرات بد را بازگو کند.

در نهایت می توانید به یک مشاور یا تراپیست مراجعه کنید و احساسات عمیق خود و خاطرات خود را با او در میان بگذارید.

بیشتر بخوانید: قانون مورفی، یک شوخی ایرلندی است یا واقعیت؟

- کاری به یاد آن ها انجام دهید:

اقدامات خاصی به احترام والدینی که از دنیا رفته اند می تواند به فرد عزادار کمک کند تا آرامش بیشتری را تجربه کند. ایده های زیر پیشنهاد ما به ماست:

- ایجاد یک محیط کوچک که با عکس ها و یادگاری ها تزئین شده است

- کاشت یک درخت یا گل مورد علاقه

- به سرپرستی گرفتن یک حیوان خانگی یا شروع پرورش گیاهان

این افراد انجام چنین کار هایی را معنادار می دانند و خود را به کسانی که به صورت داوطالبانه در خیریه ها یا موسسات اجتماعی مشغول فعالیت هستند تشبیه می کنند.

وقت بخشش و رها کردن است:

زندگی همیشه پاسخ هایی را که به دنبالش هستیم یا راه حل هایی را که می خواهیم به ما نمی دهد. گاهی اوقات باید این اتفاقات تلخ و دردناک را بپذیرید. دانستن اینکه دیگر نمی‌توانید به گذشته بپردازید ممکن است این احساس را در شما ایجاد کند که انگار محکوم به تحمل آن رنج برای همیشه هستید. به‌جای چنگ زدن به تلخی‌های طولانی، سعی کنید این را فرصتی برای رها کردن گذشته و حرکت رو به جلو در نظر بگیرید و این کار را تنها برای حفظ آرامش خودتان انجام دهید.

- اجازه دهید دیگران به شما کمک کنند:

ممکن است دوستان و آشنایان شما دقیقا ندانند چه کاری باید انجام دهند یا چه چیزی به شما بگویند اما حضورشان در کنار شما می تواند به شما کمک کند تا کمتر احساس تنهایی کنید. دوستان علاوه بر ارائه یک حضور حمایتی، می‌توانند در تهیه وعده‌های غذایی، مراقبت از کودک یا دیگر کار ها به شما کمک کنند. طبیعی است که نیاز به زمان برای عزاداری خصوصی داشته باشید، اما در عین حال، منزوی کردن کامل خود به طور کلی کمکی نمی کند.

منبع :

https://www.healthline.com/health/losing-a-parent#care-for-yourself