کیست های اپیدرموئید به زبان خیلی ساده، توده های کوچکی هستند که در زیر پوست ایجاد می شوند. با این حال، این اصطلاح صبرای توصیف کیست اپیدرموئید چندان مناسب نیست؛ این کیست ها علائم دیگری ایجاد نمی کنند و هرگز سرطانی نیستند.

کیست های اپیدرموئید اغلب روی سر، گردن، پشت یا اندام تناسلی دیده می شوند. اندازه آن ها از بسیار کوچک (میلی متر) تا اینچ متغیر است. آن ها مانند یک برآمدگی کوچک به نظر می رسند و پوست روی آن می تواند به رنگ پوست و بدون تغییر، سفید یا زرد باشد.

کیست های اپیدرموئید پر از بقایای کراتین سفید، مانند پنیر هستند. آن ها معمولاً بدون درد هستند. اگرچه که می توانند ملتهب و تحریک شوند. این کیست ها نیازی به حذف ندارند مگر اینکه آزاردهنده باشند یا تشخیص دادن آن با چالش هایی همراه باشد.

چه چیزی باعث ایجاد کیست های اپیدرموئید می شود؟

تجمع کراتین به دام افتاده معمولا باعث ایجاد کیست های اپیدرموئید می شود. کراتین، پروتئینی است که به طور طبیعی در سلول های پوست وجود دارد. کیست ها زمانی ایجاد می شوند که پروتئین در زیر پوست به دلیل اختلال در پوست یا فولیکول مو به دام افتاده باشد.

این کیست ها ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شوند، اما به طور معمول تصور می شود که ضربه به پوست علت اصلی چنین مشکلی باشد. در موارد متعدد، یک اختلال ژنتیکی زمینه‌ای مانند سندرم گاردنر نیز می تواند علت پیدایش این کیست ها باشد.

کیست اپیدرموئید چگونه تشخیص داده می شود؟

برای تشخیص کیست های اپیدرموئید، پزشک شما برجستگی و پوست اطراف را بررسی می کند و همچنین سابقه پزشکی شما را درخواست می کند. آن ها جزئیات مربوط به مدت زمان وجود برآمدگی و اینکه آیا در طول زمان تغییر کرده است را می پرسند. پزشکان متخصص پوست و مو معمولاً فقط با معاینه می توانند کیست اپیدرموئید را تشخیص دهند، اما گاهی اوقات برای تأیید تشخیص نیاز به سونوگرافی یا بررسی های بیشتر است.

کیست های اپیدرموئید چگونه درمان می شوند؟

کیست های اپیدرموئید معمولاً به خودی خود به طور کامل از بین نمی روند، اگرچه ممکن است به اندازه غیرقابل توجهی کوچک شوند و سپس دوباره رشد کنند. بنابراین، مداخله جراحی یک متخصص پوست برای حل از بین بردن کیست ها مورد نیاز است. از آنجایی که کیست های اپیدرموئید خطرناک نیستند و خطری برای سلامتی ندارند. بسیاری از آن ها هرگز درمان نمی شوند.

اگر کیست قرمز، متورم یا دردناک شد، اندازه یا ماهیت آن تغییر کرد یا عفونی شد، در پیش گرفتن درمان گزینه خوبی به نظر می رسد. در چنین مواردی، گزینه های درمانی معمولاً شامل آنتی بیوتیک ها می شود. گاهی اوقات کیست ممکن است تخلیه شود یا محلول استروئیدی تزریق شود.

اگر خواهان رفع کامل کیست هستید، معمولاً باید آن را با جراحی خارج کنید. معمولاً اگر کیست در حال حاضر ملتهب باشد، این روش درمانی به تاریخ دیگری به تعویق می‌افتد.

چشم انداز کیست های اپیدرموئید چیست؟

تقریباً در همه موارد، کیست های اپیدرموئید هیچ مشکل طولانی مدتی ایجاد نمی کنند. البته به یاد داشته باشید که این کیست ها می توانند با بیماری های ژنتیکی مرتبط باشند که ممکن است عواقب پزشکی داشته باشند.

فشار دادن محتویات کیست به تنهایی می تواند منجر به التهاب و یا عفونت شود، بنابراین بهتر است کیست را به حال خود رها کنید. همچنین می‌تواند منجر به ایجاد اسکار در اطراف کیست شود که می‌تواند برداشتن آن را بسیار دشوار کرده و منجر به زخم‌های جراحی بزرگ‌تر شود.

پس از تخلیه کیست، احتمال اینکه کیست دوباره رشد کند بسیار زیاد است. اگر تغییر قابل توجهی در کیست وجود دارد، توصیه می شود که به پزشک خود مراجعه کنید.

کیست های سباسه:

کیست های سباسه کیست های شایع و غیر سرطانی پوست هستند. کیست ها در واقع، رشد غیر معمولی در بدن شما هستند که ممکن است حاوی مواد مایع یا نیمه مایع باشند. کیست های چربی بیشتر روی صورت، گردن یا بالاتنه شما دیده می شوند؛ آن ها به کندی رشد می کنند و تهدید کننده زندگی نیستند، اما اگر کنترل نشوند ممکن است ایجاد ناراحتی کنند. پزشکان معمولا کیست را تنها با معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی شما تشخیص می دهند. در برخی موارد، کیست از نظر علائم وجود سرطان، لازم است با دقت بیشتری بررسی می شود.

دلایل ایجاد کیست چربی:

کیست های چربی از غده چربی شما تشکیل می شوند. غده چربی روغنی به نام سبوم تولید می کند که مو و پوست شما را می پوشاند. اگر غده یا مجرای آن (مجاری که روغن می‌تواند از آن خارج شود) آسیب ببیند یا مسدود شود، کیست‌ها می‌توانند ایجاد شوند. این انسداد ها و آسیب ها، معمولاً به دلیل ضربه به ناحیه رخ می دهد.

ضربه ممکن است یک خراش، یک زخم جراحی یا یک بیماری پوستی مانند آکنه باشد. کیست‌های سباسه به کندی رشد می‌کنند، بنابراین تاریخ اتفاق افتادن آن ضربه ممکن است به هفته‌ ها یا ماه ‌ها قبل از اینکه متوجه کیست شوید برگردد.

سایر علل تشکیل کیست سباسه، شامل موارد زیر است:

- بدشکلی یا تغییر شکل مجاری

- آسیب به سلول ها در طول جراحی

- اختلالات ژنتیکی، مانند سندرم گاردنر یا سندرم خال سلول بازال

علائم کیست چربی:

کیست های کوچک معمولاً دردناک نیستند اما کیست های بزرگ می توانند از ناراحت کننده تا بسیار دردناک متغیر باشند. کیست های بزرگ روی صورت و گردن ممکن است باعث فشار و درد شوند. این نوع کیست به طور معمول با پوسته های سفید کراتین پر می شود که همین کراتین، یک عنصر کلیدی است که پوست و ناخن های شما را می سازد. اکثر کیست ها در لمس نرم هستند.

مناطقی از بدن که معمولاً کیست ها در آن ها یافت می شوند عبارتند از:

- پوست سر

- صورت

- گردن

کیست سباسه در صورتی غیر معمول – و احتمالاً سرطانی – در نظر گرفته می شود که دارای ویژگی های زیر باشد:

- قطری بزرگتر از 5 سانتی متر

- نرخ سریع عود پس از حذف کیست

- علائم عفونت، مانند قرمزی، درد، یا ترشح چرک

درمان کیست سباسه:

پزشک شما می تواند یک کیست را با تخلیه یا با جراحی به منظور از بین بردن کیست، درمان کند. معمولاً کیست ها برداشته می شوند اما این برداشت کیست لزوما بدین معنی نیست که آن ها خطرناک هستند چرا که می توانند به علت زیبایی برداشته شوند.از آن جایی که اکثر کیست ها برای سلامتی شما مضر نیستند، پزشک به شما اجازه می دهد تا خودتان گزینه درمانی مناسب را انتخاب کنید. مهم است که به یاد داشته باشید که بدون برداشتن کیست از راه جراحی، کیست شما معمولا عود می کند. بهترین درمان برای اطمینان از برداشتن کامل، جراحی است. با این حال، برخی از افراد ممکن است تصمیم به جراحی نگیرند زیرا می تواند باعث ایجاد جای زخم شود.

پزشک شما ممکن است از یکی از روش های زیر برای برداشتن کیست استفاده کند:

- اکسیزیون گسترده معمولی:

این روش، کیست را به طور کامل از بین می برد اما می تواند یک اسکار طولانی باقی بگذارد.

- برداشت حداقلی:

روشی که کمترین جای زخم را ایجاد می کند اما خطر بازگشت کیست را به همراه دارد.

- لیزر با برداشتن بیوپسی پانچ:

در این روش از لیزر برای ایجاد یک سوراخ کوچک برای تخلیه کیست از محتویات آن استفاده می شود (دیواره های بیرونی کیست حدود یک ماه بعد برداشته می شود).

پس از برداشتن کیست، پزشک ممکن است برای جلوگیری از عفونت به شما پماد آنتی بیوتیک بدهد. شما باید از این پماد تا زمانی که روند بهبودی کامل شود استفاده کنید. همچنین ممکن است به شما کرم اسکار داده شود تا ظاهر هر گونه جای زخم جراحی را کاهش دهد.

بیشتر بخوانید: نحوه تاثیر دارو‌های ضد سرطان بر بدن

تشخیص کیست سباسه:

پزشکان اغلب پس از یک معاینه فیزیکی ساده کیست چربی را تشخیص می دهند. اگر کیست شما غیر معمول باشد، ممکن است پزشک آزمایش‌های بیشتری را برای رد کردن سرطان‌های احتمالی تجویز کند. همچنین در صورت تمایل به برداشتن کیست با جراحی ممکن است به این آزمایشات نیاز داشته باشید.

آزمایشات رایج مورد استفاده برای کیست چربی عبارتند از:

- سی تی اسکن، که به پزشک کمک می کند تا ویژگی های غیر معمول را تشخیص دهد و بهترین مسیر را برای جراحی پیدا کند.

- سونوگرافی که محتویات کیست را مشخص می کند.

- بیوپسی پانچ، که شامل برداشتن مقدار کمی از بافت کیست برای بررسی علائم سرطان در آزمایشگاه است.

چشم انداز کیست سباسه:

کیست های چربی معمولاً سرطانی نیستند. کیست‌هایی که بدون درمان رها می‌شوند می‌توانند بسیار بزرگ شوند و در صورت ناراحتی در نهایت ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. در صورت برداشتن کامل جراحی، کیست به احتمال زیاد در آینده باز نخواهد گشت.

در موارد نادر، محل حذف ممکن است عفونی شود. اگر پوست شما علائم عفونت مانند قرمزی و درد را نشان داد یا اگر تب داشتید با پزشک خود تماس بگیرید. اکثر عفونت ها با آنتی بیوتیک ها از بین می روند، اما برخی از آن ها در صورت عدم درمان می توانند کشنده باشند.

برآمدگی پلک یا شالازیون:

شالازیون یک توده یا تورم کوچک و معمولا بدون درد است که روی پلک شما ظاهر می شود. مسدود شدن غده میبومین یا غده روغنی باعث این عارضه می شود که گاهی به عنوان کیست میبومین شناخته می شود.

شالازیون می تواند در پلک بالا یا پایین ایجاد شود و خوشبختانه ممکن است بدون درمان ناپدید شود. اگر فکر می کنید شالازیون دارید، به چشم پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر دید شما را مسدود می کند یا در گذشته به شالازیا مبتلا بوده اید.

شالازیون یا استای؟

شالازیون گاهی اوقات با گل مژه داخلی یا خارجی اشتباه گرفته می شود. گل مژه داخلی عفونت غده میبومین است. گل مژه خارجی یک عفونت در ناحیه فولیکول مژه و غده عرق است. گل مژه معمولاً دردناک است، در حالی که شالازیا معمولاً دردناک نیست.

علائم شالازیون:

شالازیون معمولاً به صورت یک توده یا تورم بدون درد در پلک فوقانی یا تحتانی شما ظاهر می شود. شالازیا ممکن است هر دو پلک فوقانی و تحتانی را درگیر کند. آن ها می توانند در هر دو چشم به طور همزمان ایجاد شوند. بسته به اندازه و محل شالازیون، ممکن است دید شما را تار یا مسدود کند.

اگر چه شالازیون آنقدر شایع نیست، اما اگر عفونت وجود داشته باشد، می تواند چنین مشکلاتی را برای شما پدید آورد:

- قرمزی

- متورم شدن

- دردناک بودن

علل و عوامل خطر شالازیون:

شالازیون در اثر انسداد یکی از غدد میبومین ریز پلک بالا و پایین ایجاد می شود. روغنی که این غدد تولید می کنند به مرطوب شدن چشم ها کمک می کند. التهاب یا ویروس‌هایی که بر غدد میبومین تأثیر می‌گذارند، علل اصلی شالازیا هستند.

تشخیص شالازیون:

در بیشتر موارد، پزشک می تواند با نگاهی دقیق به توده روی پلک، این وضعیت را تشخیص دهد. پزشک همچنین در مورد علائم شما می پرسد تا مشخص کند که آیا توده شالازیون، گل مژه یا چیز دیگری است.

درمان شالازیون:

برخی از شالازیا ها می توانند بدون درمان از بین بروند. اگر پزشک شما درمان را توصیه کند، احتمالا به شما دو گزینه درمان در منزل یا مراقبت های پزشکی را پیشنهاد می کند.

مراقبت در منزل

- اول اینکه، سعی نکنید شالازیون را فشار دهید. بهتر است تا حد امکان کمتر آن را لمس کنید. درعوض، می‌توانید چهار بار در روز و هر بار حدود 10 دقیقه کمپرس گرم را روی پلک خود قرار دهید. این می تواند تورم را با نرم کردن روغن های موجود در غده مسدود شده کاهش دهد.

- قبل از دست زدن به محل مورد نظر حتما دست های خود را بشویید.

- ممکن است پزشک به شما بگوید که به آرامی توده را چند بار در روز ماساژ دهید یا پلک خود را پاک کنید. همچنین ممکن است قطره چشم یا کرم پلک تجویز کنند.

درمان پزشکی:

اگر شالازیون با درمان خانگی از بین نرود، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید یا یک روش جراحی را برای برداشتن آن توصیه کند. هم تزریق و هم جراحی درمان موثری هستند.

انتخاب درمان به عوامل مختلفی بستگی دارد، مانند اینکه آیا شما در معرض خطر عوارض جانبی ناشی از بیهوشی هستید یا خیر. پزشک مزایا و خطرات آن را توضیح خواهد داد.

چگونه از شالازیون جلوگیری کنیم؟

اجتناب از شالازیون همیشه امکان پذیر نیست خصوصا اگر مستعد ابتلا به این مشکلات چشمی باشید، این اجتناب تاثیر چندانی نخواهد داشت. با این حال، چند کار وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از این وضعیت انجام دهید:

- همیشه قبل از دست زدن به چشم دست های خود را بشویید.

- اطمینان حاصل کنید که هر چیزی که با چشمان شما تماس دارد، مانند لنزهای تماسی و عینک، تمیز باشد.

- اگر شرایطی دارید که احتمال ابتلا به شالازیا را افزایش می‌دهد، دستورالعمل‌های پزشک خود را برای کمک به مدیریت آن‌ها دنبال کنید.