بررسی مفهوم معماری سبز و تعریف آن

همانطور که از نام این عبارت پیداست معماری سبز باید ترکیبی از ساختمان و طبیعت باشد و به ارتباط این دو می توان این عبارت را نسبت داد. هنگامی که در معماری صحبت از معماری سبز می شود باید به گذشته ها رجوع کرد زیرا یک فرآیند قدیمی است، اما موضوعی که در این رابطه جدید و نوین است درک این موضوع بوده که معماری سبز برای محیط های مصنوعی و ساخته های دست انسان بهترین فرآیند جهت طراحی ساختمان است؛ به این خاطر که تمام منابع وارده به ساختمان مثل مصالح و یا سوخت یا اشیا مورد استفاده افراد، نیازمند پدید آوردن یک معماری پایدارند. تعداد کثیری از ساختمان هایی که در حال حاضر وجود دارند حداقل یکی از ویژگی های متعدد و قابل تشخیص معماری سبز را درون خود دارند، با این وجود، فقط تعداد کمی از این بناها کل این فرآیند کامل را دارند.

محافظت از منابع طبیعی در کل دنیا، در امان ماندن از آلودگی هوا و باقی آلودگی ‌های موجود در محیط، مراقبت از لایه ازن، بهداشت جسمی و روانی، آینده انسان ها و ... از مواردی هستند که در این راستا مطرح اند و این موضوع به عنوان یک وظیفه جهانی روز به روز پر رنگ تر می‌شود. معمولا منظور از ساختمان سبز آن ساختمانی است که اثر سو آن ساختمان بر پیرامونش اندک است و غایت از ساخت چنین ساختمان هایی مطابق اصولي كه در ادامه بررسی خواهیم کرد، بهبود يافتن آب و هوا و دوری از اثرات منفی ساخت و ساز بر محيط زيست است.

اصول معماری سبز

طبق مطالعات صورت گرفته در مورد این موضوع، اصول معماری سبز به وسیله محققان مختلف در سراسر جهان صورت گرفته است. غالب این اظهارت با اختلاف کم، موضوعاتی را در زمینه تشویق طراحان به حفظ انرژی و نیز در نظر گرفتن ویژگی های محلی مکان و کار با کاربران ساختمان و جوامع اطراف آن ثبت کرده است.

چند تن از دانشمندان و محققان در این حیطه گفته اند «معماری ای که طبیعت عجین شده است به معنای ساخت محل زندگی با آگاه از انرژی برای داشتن آینده ای بهتر است» و این یعنی آنها  یک چارچوب بسیار راحت برای معماری سبز مطرح نموده اند. آن ها این اصول را با استفاده از مثال های گوناگون از طراحی ساختمان در اروپا انگلستان و امریکا نشان داده اند و همچنین بر فراگیری از معماری بومی تأکید بسیاری کرده اند، معماری که در تجربه نسل های متمادی ساکن یک منطقه و اقلیم ویژه در آن پنهان است. به طور کلی اصول گوناگونی در ایجاد و تولید هر نوع سازه ای وجود دارد که نقاط مشترک فراوانی را برای بحث دارد، با این اوصاف موضوعاتی که ارائه شده است کلکسیونی ای از اصول مختلفی است که در نظر گرفتن آنها موجب ایجاد توازن و پدید آمدن معماری سبز می شود در نتیجه تا انتهای مطلب با ما همراه باشید.

اصل اول: محفاظت از انرژي از اصول بنیادین معماری سبز

مطابق با اصل اول، خانه ها و ساختمان ها باید به شکلی پایه ریزی گردند که به سوخت های فسیلی احتیاج بسیار کمی داشته باشند. در حقیقت ساختمان هایی که در ارتباط مستقیم با اقالیم محلی و در تلاش برای کاستن وابستگی به سوخت فسیلی ایجاد می شوند، نسبت به آپارتمان های عادی امروزی، حامل تجربیاتی منفرد و مجزا بوده و در نهایت، به عنوان تلاش های نیمه کاره برای ایجاد و خلق معماری سبز بیان می شوند. تعداد زیادی از این تجربیات نیز بیشتر حاصل کار و تلاش انفرادی بوده؛ و بنابراین روشن است به عنوان اصلی پایدار در طراحی ها و ساخت و سازهای جامعه فعلی لحاظ نمی شوند.

اصل دوم: معماری سبز و ارتباط آن با اقلیم

این اصل بیان می کند که تحت هر شرایطی ساختمان ها می بایست به حالتی ساخته شوند که بتوانند از آب و هوای آن منطقه و منابع انرژی محلی استفاده کنند. چگونگی استقرار ساختمان و محل حضور فضاهای داخلی آن می توانند به شکلی باشد که باعث ارتقاع سطح آسایش داخل ساختمان شوند و در عین حال از طریق عایق بندی اصولی و درست سازه، کاهش مصرف سوخت فسیلی اتفاق بیفتد. این دو فرآیند که در بالا گفته شد به ناچار هم پوشانی و نقاط مشترک فراوان دارند.

اصل سوم: کاهش بهره برداری از منابع جدید در معماری سبز

در این اصل می گوید هر ساختمان بهتر است به شیوه ای طراحی گردد که بهره گیری از منابع تازه را به کم ترین حالت ممکن برساند و تا آن جایی که می شود، منبعی برای ساخت و تولید دیگر سازه ها ایجاد کند. با این وجود که جهت گیری این اصل، مثل سایر اصول اشاره شده به سوی ساختمان های نوین است، اما می بایست یادآوری کرد که غالب منابع موجود در دنیا در محیط مصنوع فعلی به کارگرفته شده اند و ترمیم و ارتقاء وضعیت ساختمان های موجود جهت کاهش  اثرات زیست محیطی، موضوعی است که از اهمیتی برابر با خلق سازه های جدید برخوردار است. این نکته را نیز باید مد نظر قرار داد که تعداد منابع کافی برای ایجاد محیط های مصنوع در دنیا وجود ندارند که بتوان برای بازسازی هر نسل از ساختمان ها، مقداری جدید از آنها را مورد بهره برداری قرار داد.

اصل چهارم: احترام گذاشتن به کاربران اصلی مهم در معماری سبز

یکی دیگر از اصول موضوع این است که به کل ساکنانی که در ساختمان زندگی می کنند احترام قائل است. به نظر می رسد که این اصل ارتباط کمی با آلودگی ناشی از تغییرات اقلیم در دنیا و تخریب لایه ازن داشته باشد. ولی عملکرد معماری سبز که شامل احترام برای تمامی منابع مشترک در ساخت یک ساختمان کامل هستند انسان را از این مجموعه خارج نمی کند. همه ی ساختمان ها به وسیله  انسان ها ساخته می شوند اما تنها در برخی از سازه ها حقیقت حضور انسان محترم شمرده می شود، و این در حالی است که در برخی دیگر تلاش برای رد ابعاد انسانی در فرآیند ساخت به وضوح دیده می شود. احترام گذاشتن به نیاز های انسان ها و نیروی کار، می تواند در دو مسیر متفاوت مورد تجربه قرار گیرد. برای یک ساختمان ساز حرفه ای توجه به این نکته الزامی است که ایمنی و سلامت مصالح و فرآیند های شکل دهنده ساختمان به همان مقدار که برای کارگران و یا استفاده کنندگان آن اهمیت دارد برای کل جامعه بشری نیز اهمیت بالایی می بایست داشته باشد.

اصل پنجم: احترام به سایت از دیگر اصول معماری سبز

طبق تحقیقات صورت گرفته محققان در زمینه معماری می گویند که : در حقیقت ساختمان بایستی زمین را به شکلی آرام لمس  کند. این سخن یک خصوصیت از ارتباط بین ساختمان و سایت آن را در درون دارد که جهت فرآیند معماری سبز امری حیاتی است و البته دارای ویژگی های گسترده تری نیز هست. ساختمانی که انرژی را حریصانه مصرف می کند آلودگی تولید می کند و با مصرف کنندگان و کاربران خویش بیگانه است در نهایت هیچ وقت زمین را به شکلی آرام و سبک لمس نخواهد کرد. مطابق این گفته ها باید این نتیجه را بگیریم که این امکان وجود ندارد که هر ساختمان را از درون سایت ساخته شده در آن خارج کرد و شرایط قبل از ایجاد ساختمان را دوباره در سایت احیا کرد. این مدل ارتباط با سایت در سکونتگاه های سنتی اعراب بادیه نشین مشاهده می گردد؛ سبکی و آرامش موجود در بین آن ها در لمس زمین فقط در جابجایی خانه ایشان پنهان نبود، بلکه شامل مصالح مورد استفاده آن ها و دارایی هایی که با خود حمل می کردند نیز می شد.

کلیات و اهداف معماری سبز

الگوهای نا صحیح در رفتار ها در برابر محیط طبیعی بسیار راحت آن را تخریب می کند در حالیکه ما برای دوره طولانی بقاء، طی نسل های آینده به آن وابستگی زیادی داریم. طراحی سبز عملی است برای حل مسائل که طی آن منابع طبیعی قبل، بعد و طی پروسه تولید و ساخت به کمترین حد صدمه می بیند به علاوه مصالح مفید بوده و قابل بازگشت به چرخه طبیعت باشند.

دلایل شکل گیری معماری سبز

معماری و فن آوری میتوانند از یکدیگر یاد چیز های زیادی بگیرند. معماری "های تک" با منطق خشک تولید کلان واستفاده بدون واهمه از تکنولوژی و تلفیق با کارکردگرائی شدید موجب ایجاد محیط های خنثی و بی مصرف شد و حساسیت در برابر چنین وضعیتی روابط گسترده تر مثل ساخت مکان، مصرف انرژی، شهر سازی و آگاهی زیست محیطی را بوجود آورد به گونه ای که در حال حاضر اکوتک (تلفیق طبیعت با تکنولوژی) را در برابر های تک قرار داده است .

مصالح سبز

مصالح سبز در واقع استفاده کردن از موادی هستند که به طبیعت آسیب نمی رسانند و خطرات زیست محیطی ندارند و از همه مهم تر لایه ازن را از بین نمیبرند. برای ایجاد ساختمان هایی که مطابق با معماری سبز هستند بایستی به یک سری نکات توجه کرد که به شرح زیر است:

1- از مصالح ساختمانی زائد یا فرآورده هایی که از مواد قابل برگشت به چرخه طبیعت بدست آمده استفاده کنید.

2- فراورده های چوبی را از جنگل هایی که کنترل شده اند تهیه کنید.

3- از موادی که گاز های آلوده کننده تولید می کنند دوری کنید.

4- از وسایل تاسیساتی با عملکرد بالا استفاده کنید.